Όσο διαρκεί η φλόγα του κεριού

Ένα κεράκι που τρεμοπαίζει, δίνει παράσταση απόψε

κι η εικόνα της παράστασης προσφέρει φως

στο σκοτεινό ταβάνι.

 

Πλήθος ανθρώπων, λέει, με άσχημες φορεσιές,

μαζεύονται, τρομαγμένοι,

στο κέντρο μιας μεγάλης πολιτείας,

για να θαυμάσουν κάτι φοβερό!

 

Ένας τεράστιος κάκτος, ξεπετάχτηκε από το πουθενά,

σκορπίζοντας, με μένος, σα βέλη, τα μυτερά του αγκάθια,

καρφώνοντας όσους φορούν άσχημες φορεσιές.

 

Οι περισσότεροι σπεύδουν να τις βγάλουν για να γλιτώσουν.

Μα, παρότι είχαν ακούσει τα άσχημα μαντάτα,

δεν κουβαλούσαν κάτι όμορφο για να φορέσουν.

 

Το όμορφο, ισχυρίζονται τους προκαλεί αλλεργία!

 

Αντιλαμβάνονται πως είναι ολόγυμνοι

και τρέχουν να κρυφτούν.

 

Άλλοι, πάλι, παλεύουν, με κάθε τρόπο, να πετάξουν την ασχήμια.

Μα δεν τα καταφέρνουν.

Γιατί, νωρίτερα, τη χάραξαν στα δέρματα τους.

 

Και τότε, ο κάκτος, αρχίζει να ορείεται και να κινείται

ποδοπατώντας ό,τι βρίσκεται μπροστά του.

Ο κόσμος τρέχει, έντρομος, για να γλιτώσει.

 

Ώσπου, στο τέλος, η πόλη αδειάζει.

Ο κάκτος μένει ολομόναχος

και θυμωμένος, για το κακό που προκάλεσε.

Θέλει να βγάλει από μέσα του το θυμό.

Να πετάξει κι αυτός, με τη σειρά του τη δική του ασχήμια.

 

Κι επιτέλους, τη βγάζει.

Και την πετά.

Και τώρα πια μεταμορφώνεται σε ένα κάτασπρο τριαντάφυλλο.

Ολομόναχο

και θυμωμένο.

Θυμωμένο για τη μοναξιά του.

Κι αυτό το ματώνει.

Το αίμα βάφει κόκκινα τα πέταλά του.

 

Ξημερώνει!

Ο κόσμος μαζεύεται να δει τι απέγινε ο κάκτος.

Βλέπει το τριαντάφυλλο ματωμένο και γελά.

Γελά, γιατί είναι ευάλωτο

και σπεύδουν να το κόψουν.

Κάθε άγγιγμα,

ανοίγει στο βλαστό του κι από μια πληγή.

Το αίμα κυλά απ’ όλες τις πληγές

και πλημμυρίζει την πόλη.

 

Το τριαντάφυλλο πανικοβάλλεται!

Δεν του αρέσει να επιπλέει μες στο αίμα.

 

Λίγο νεράκι χρειάζεται, μονάχα.

Λιγάκι καθαρό νερό!

 

Και το αίμα ανεβαίνει…

Ανεβαίνει…

Μαζί του σηκώνει και τ’ αγκάθια

που έμειναν στο έδαφος, πεταμένα από το χθεσινό συμβάν.

Με μιας, τα παίρνει και βουλώνει τις πληγές του.

Το αίμα σταματάει να τρέχει.

Ο κόσμος, ορμάει να αγκαλιάσει το τριαντάφυλλο,

για να το ευχαριστήσει που δεν τους άφησε να πνιγούν.

Ξεχνώντας όμως πως ο βλαστός του είναι γεμάτος απο αγκάθια.

 

Και καρφώνονται!

 

Το τριαντάφυλλο μένει και πάλι μόνο.

Μα τώρα πια δε νοιώθει θυμωμένο για το κακό που προκάλεσε.

Νοιώθει απογοητεύμενο.

 

Ανοίγει τα πέταλα του

και τα πέταλα γίνονται φτερά.

Ολόκληρο το τριαντάφυλλο ένα κατάλευκο περιστέρι.

 

Σηκώνει το κεφάλι και κοιτά τον ουρανό.

Η θέα του ουρανού δεν έχει τελειωμό…

 

Πανικοβάλλεται!

 

Κατεβάζει το κεφάλι και κοιτά τριγύρω του την καταστροφή.

 

Δεν του μένει, παρά να βουτήξει

μέσα στην ατέλειωτη θέα τ’ ουρανού.

 

Όσο ατέλειωτη κι αν είναι!

 

Ανοίγει τα φτερά του και πετά.

 

Το κεράκι τρεμοπαίζει πολύ γρήγορα.

 

Ώσπου, ξαφνικά,

το ταβάνι σκοτεινιάζει.