Οργή

Υπάρχουν μέρες που η οργή και ο θυμός ξεχειλίζουν, τόσο έντονα συναισθήματα και αμέτρητα γιατί κυριεύουν το νου και νιώθεις τη τρέλα να πλησιάζει επικίνδυνα, αισθάνεσαι το κορμί σου να βουλιάζει σε έναν αόρατο βούρκο.

Ο βηματισμός αργός και βαρύς και ένα σώμα να κυρτώνει μαζί με τα αμέτρητα ερωτήματα.

Ψάχνεις μέσα σου το λάθος, τι στα κομμάτια πήγε στραβά μονολογείς μα το μυαλό θολό, ανάκατες οι σκέψεις τόσο που ούτε κάν ο εαυτός σου δεν τολμά να δώσει απαντήσεις φοβούμενος τις αντιδράσεις.

Όλα τελικά έχουν και ένα κόστος τίποτα δεν μας χαρίζετε, για τα πάντα και μια πληρωμή, ασήκωτο όμως το τίμημα όταν ο λογαριασμός αφορά την ίδια τη ζωή σου.

Ανθρώπινες ζωές που καταστρέφονται από λάθος επιλογές.

Και γιατί ρε φιλε, ποιο το κακό που έκανα;

Στην τελική να ζήσω ήθελα, να γνωρίσω την αγάπη, να δώσω και να αγαπηθώ.

Ένα ταξίδι στο όνειρο ήθελα δεν ζήτησα πολλά, μονάχα τα αυτονόητα σαν όλους τους άλλους.

Λίγες στιγμές ευτυχίας ονειρεύτηκα, με ανάσες να γεμίσουν τα πνευμόνια μου από αυτό που λέγεται έρωτας.

Αυτό ζήταγα, μάταια όμως. Θαρρείς πως ακόμη και σε αυτό διακρίσεις γίνονται, άνθρωποι δύο ταχυτήτων, σε κάποιους προδιαγράφεται ένα λαμπρό μέλλον με άνθη στρωμένο και σε άλλους με αγκαθωτά στεφάνια.

Άλλοι βολεμένοι, αβίαστα να τους έρχονται τα πάντα όπως ακριβώς τα επιθυμούν και άλλοι με κόπο και ρόζους στα χέρια ίσα αν τελικά καταφέρουν να ανέβουν ένα σκαλοπάτι στη σκαλωσιά της ζωής.

Δεν θυμώνω ούτε τα βάζω με την τύχη μου. Όχι, απλά ένα παράπονο στιγμής!

Ένα παράπονο όμως που με οδηγεί σε αλήθειες, αυτές που πεισματικά αρνούνται κάποιες φορές να δούνε τα μάτια.

Εγκλωβισμένη εδώ στο τίποτα να ψάχνω το λάθος ενώ η ζωή προχωράει με γοργούς ρυθμούς και εγώ για στιγμές κολλημένη στο χθές.

Εγώ ακόμη να με ψάχνω όταν εσύ έχεις ήδη ανοίξει τα φτερά σου.

Στέλλα Α.