Σαν φτάσει και μπάσει η βάρκα σου νερό
Επέμενε να με κεράσει στο σπίτι της ελληνικό καφέ μερακλήδικο. Καλοψημένο και με πολλές αγάπες πάνω στο καϊμάκι του, είπε στην προσπάθεια της να αποδεχτώ την πρόσκληση.
Κοντούλα και αδύνατη σαν κλαράκι η κυρά Λένη, με δυο μαύρα μάτια σαν κουμπότρυπες. Πόσες χαρές και πόσες λύπες τάχα μου να έχουν σφαλιστεί πίσω από αυτά μάτια; Με μια κίνηση του κεφαλιού μου προς τα κάτω και ένα μειδίαμα στέλνω το θετικό μήνυμα και περνάω το κατώφλι της.
Σε ένα τραπέζι από φθηνό πλαστικό κάτω από μια κληματαριά και με δύο καναρίνια να μας τραγουδούν του φθινοπώρου τους σκοπούς απολαμβάνουμε τον καφέ μας. Το άσμα των πουλιών διακόπτει απρόσμενα η φωνή της. Ψίθυροι στην αρχή που όσο πάνε όμως δυναμώνουν.
Δεν πέθανε ο άντρας μου, μου λέει. Έτσι αφήνω όμως τη γειτονιά να πιστεύει. Δεν χρειάζεται όλοι να ξέρουν την αλήθεια. Καμία φορά είναι καλύτερα να μην γνωρίζει κανείς τίποτα για την πάρτη σου. Για το δικό σου το καλό. Σε σένα όμως θα μιλήσω. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί μου αρέσει το χρώμα που έχουν τα μάτια σου.
Κομπιάζει, για όσο κρατάει μισό λεπτό. Παίρνουν φόρα οι λέξεις και ξεπηδάνε σαν τρελές στη συνέχεια. Και εγώ μένω με το φλιτζανάκι του καφέ να μου καίει το χέρι.
Δεν πέθανε. Εγώ τον έθαψα, μέσα μου, ένα βράδι που έριχνε χοντρά δάκρυα ο ουρανός. Στο Λονδίνο. Αφού του κάρφωσα στο δεξί του μπράτσο ένα μαχαίρι.
Για να μάθεις να κερατώνεις την Λένη ρε αλήτη! Έτσι του είπα.
Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που τον είδα. Με το μπράτσο να αιμορραγεί και τα μάτια του δύο μετανιωμένες θάλασσες.
Έφτιαξα βαλίτσα και έφυγα άρον άρον για το νησί. Όχι γιατί φοβόμουν ότι θα με συλλάβει καμιά αστυνομική δύναμη. Ήμουν σίγουρη πως δεν θα άνοιγε ποτέ το στόμα του να με καταδώσει. Μπορεί να έκανε τη βρωμιά του αλλά τσογλάνι ο Παντέλας δεν ήτανε ποτές! Μα και ούτε εγώ καμιά γυναικούλα για να του χαριστώ μετά το παραστράτημα.»
Πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου. Ακουμπάω στο τραπεζάκι το φλυτζάνι μου. Η Κυρά Λένη παίρνει τα χέρια μου μέσα στα δικά της.
Δεν σου λέω να πιάσεις μαχαίρι να βρωμίσεις τα χέρια σου, μικρή. Αυτός που κρατάει στο χέρι του το μαχαίρι, να ξέρεις πώς έχει ήδη πεθάνει πρώτος.
Σου λέω να μην κανείς δώρο τον εαυτό σου σε κάποιον που δεν αναγνωρίζει την αξία σου.
Μπορεί να τα δώσεις όλα για έναν έρωτα, δεν λέω. Μα σαν φτάσει και μπάσει η βάρκα σου νερό πιο καλά να μην μείνεις μαζί της να βουλιάξεις.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
