Τα βράδια έκλεινε το facebook
Γλώσσα δεν έβαζε στο στόμα της.
Η χαρά λένε δεν κρύβεται.
Μια μιλούσε για τις καινούργιες κουπ που άλλαζε κάθε τόσο στο μαλλί, μια για τα νέα αποκτήματα της ντουλάπας, μια για τις νέες τάσεις σε νύχι και σε φρύδι και ηλίου γυαλί. Εικόνες, περιγραφικές με τα όλα τους, όχι παίξε γέλασε.
Είχε πάντα τόσα πολλά πάντα να πει. Τόσα πολλά να δείξει.
Η κάμερα σε ετοιμότητα. Εικόνες που μιλάνε.
Ήταν και που όλα τα προλάβαινε με μαεστρία πρώτη.
Στην κουζίνα ήτανε μαγείρισσα καταπληκτική και τα πιάτα της ήτανε για αστέρια τρία.
Το κορμί το σμίλευε παρέα με τον προσωπικό της γυμναστή που φρόντιζε αυστηρά ώστε ούτε ένα γραμμάριο να μην πάρει.
Τα ταξίδια, μπίζνες κλας και τα ξενοδοχεία τα των καλύτερων, τα καλύτερα.
Ο σύζυγος δε, πρώτο πράμα. Και χουβαρντάς και με την ευγένεια πάντα πρόχειρη. Τα δε τέκνα, άψογα σε όλα. Παράπονο κανένα.
Όλοι γύρω να χειροκροτούν. Χωρίς ήχο.
Τα βράδια, έκλεινε το Facebook.
Μάζευε το ανέγγιχτο τραπέζι. Ξάπλωνε δίπλα στον άλλον που ροχάλιζε.
Ευτυχώς. Μπορούσε να κλάψει. Μόνη. Χωρίς ήχο.
Η λύπη άλλωστε κρύβεται.
Κάτω από σεντόνια. Κουλουριάζεται.
Και περιμένει την αυγή.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
