Ζήσε τις στιγμές σου πριν ονομαστούν “χαμένες”
Δεκαέξι μέρες για τα Χριστούγεννα λέει…
Και μας πιάνει μια αγωνία να το πω; Μια ανυπομονησία να το πω; Ένα καρδιοχτύπι να το πω;
Και στο τσακ γλιτώνουμε την ηλεκτροπληξία αφού έχουμε στολίσει με λαμπάκια που αναβοσβήνουν λες και πάθανε σχιζοφρένεια, ακόμα και το σκαλπ μας.
Και μας κατακλύζει ένας πανικός και συνέχεια σπρώχνουμε τον καιρό να περάσει με ένα “άντε,άντε πάει και αυτή η μέρα”.
Όμως τον χρόνο δεν μπορούμε ούτε να τον επιβραδύνουμε, ούτε να τον επισπεύσουμε.
Ο χρόνος είναι ανελέητος και κυλάει με το δικό του ρυθμό σαν εύζωνας σε αλλαγή φρουράς και βάρδα σε όποιον βρεθεί μπροστά του. Θα τον ισοπεδώσει με συνοπτικές διαδικασίες.
Ο χρόνος μένει ανέκφραστος και ασυγκίνητος όσο και αν τον παρακαλάμε να μείνει λίγο ακόμα όταν είμαστε ευτυχισμένοι και
-τυραννικά- σκληρός όσο και αν τον εκλιπαρούμε να περάσει όταν είμαστε λυπημένοι.
Ο χρόνος έχει το δικό του χαβά και περνάει αδιαφορώντας και για τις χαρές και για τις λύπες μας.
Περνάει από πάνω μας ,αφήνοντας τα σημάδια του στο πρόσωπό μας, από μέσα μας κάνοντας μας σοφότερους, γιατρεύοντας πληγές, ξεθωριάζοντας μνήμες.
Περνάει παίρνοντας μαζί του το παρελθόν και μοιράζοντας μας το μέλλον.
Όμως τη στιγμή που περνάει -ακριβώς- εκείνη τη στιγμή, κοίτα τον κατάματα. Φυλάκισε τον στο βλέμμα σου, σπάσ΄του τον τσαμπουκά. Αν το καταφέρεις ,θα είναι η στιγμή που ζεις, απόλυτα και ολοκληρωτικά, το παρόν σου. Δίχως χτες ,δίχως αύριο.
Το “τώρα”. Να, αυτό το λεπτό που με διαβάζεις, τώρα που πίνεις τον καφέ σου αυτό το κρύο απόγευμα.
Το σήμερα. Η 9η μέρα του Δεκέμβρη του 2018.
Αυτό το βράδυ που χαλαρώνεις κάτω από το Χριστουγεννιάτικο σου δέντρο και ακούς ένα αγαπημένο σου τραγούδι,
που σε αγκαλιάζει ένα αγαπημένο σου πρόσωπο.
Ζήσε τη στιγμή σου, όσο συνηθισμένη και να φαίνεται.
Είναι πολύ διαφορετική από εκείνη που έζησες χτες την ίδια ώρα και πολύ διαφορετική από αυτή που θα ζήσεις αύριο.
Για την ακρίβεια, είναι μοναδική και τη συγκεκριμένη δεν θα την ξαναζήσεις στον αιώνα τον άπαντα.
Γι΄αυτό σου λέω. Μην ανυπομονείς για τα Χριστούγεννα γιατί και θα έρθουν και θα φύγουν και τότε εσύ θα ζεις αναμένοντας το κάτι που έρχεται και θα χάνεις το κάτι που έχεις ήδη.
Θα περιμένεις αγωνιώντας το Πάσχα, το καλοκαίρι, το γάμο της αδερφής σου, την άδειά σου, την έξοδο του Σαββατοκύριακου και κάπως έτσι θα χάνεις τις στιγμές σου.
Ξέρεις, η ευτυχία δεν είναι αυτό που περιμένουμε να ΄ρθει όπως όμορφα τραγουδά ο Μανώλης αλλά η ικανότητα να “στίβουμε” κάθε λεπτό κρατώντας ό,τι αξίζει και να το ζούμε.
Ένα απόσταγμα χαράς και ευγνωμοσύνης για το συγκεκριμένο λεπτό που ήρθε και είσαι ακόμα ζωντανός…
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
