Ο άνθρωπός μου
Ο άνθρωπός μου, δεν είναι εκείνος ο τύπος που θα πει πολλά, όμορφα, διπλωματικά στολισμένα ψευτόλογα. Ένα του βλέμμα αρκεί για να μου πει τα πιο υπέροχα λόγια του κόσμου. Ένα του βλέμμα αρκεί για να μου πει «προχώρα μπορείς»!
Δεν είναι εκείνος που θα μου δημιουργήσει ανασφάλειες, αντιθέτως είναι αυτός που δεν μου δίνει κανένα απολύτως δικαίωμα για να αποκτήσω. Είναι αυτός που δε «μπλαμπλαδίζει» γύρω γύρω, μα στέκει σοβαρός και παρατηρεί. Η στάση του σώματος του αποπνέει σοβαρότητα, έχει βαρύτητα! Δε σου αφήνει περιθώρια να τον πλησιάσεις αν δεν το θέλει. Δεν αφήνει την υπόνοια του διαθέσιμου και δεν τον ενδιαφέρει να σκανάρει τον χώρο όπου βρίσκεται, παρόλο που έχει πάντα εικόνα του τι συμβαίνει τριγύρω! Ο άνθρωπός μου, δε μου λέει το πόσο με θαυμάζει, μα το τονίζει την κάθε φορά που μιλάει για μένα σε τρίτους.
Ο δικός μου ο άνθρωπος, με υπερασπίζεται με κάθε τρόπο όποτε θεωρήσει ό,τι χρειάζεται, χωρίς πολλές φορές να είναι και απόλυτα αναγκαίο. Ο άνθρωπός μου, είναι δίπλα μου από επιλογή. Ο άνθρωπός μου, δεν υπάρχει μέρα που να μη με ρωτήσει για το πως είμαι, ο άνθρωπός μου, με συμβουλεύει, με εμπιστεύεται, με ξέρει!
Ο άνθρωπός μου μου κρατάει το χέρι κάθε που φοβάμαι. Κάθε που αισθάνομαι απελπισία, ανησυχία. Πολλές φορές ακόμη, δε χρειάζεται καν να μιλά, παρά μόνο μου σφίγγει το χέρι και μένει δίπλα μου ώσπου να ηρεμήσω. Ο άνθρωπός μου μοιράζεται μαζί μου πράγματα δικά του, με εμπλέκει στους προβληματισμούς του και συχνά μου υπενθυμίζει ό,τι δεν είναι άτρωτος.
Ο άνθρωπός μου διαθέτει τρομερή νοημοσύνη. Λατρεύω το μυαλό του! Τον διαφορετικό τρόπο που αντιμετωπίζει διάφορα θέματα. Τον τρόπο που βρίσκει λύσεις. Ο άνθρωπός μου είναι εδώ, είναι παρών και αυτό δεν χρειάζεται διευκρίνηση. Κι εγώ, πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να τον κοιτάζει καθώς κινείται στον χώρο και σκέφτομαι: “αυτός ο άνθρωπος είναι ό,τι πιο αληθινό και ξεκάθαρο έχω γνωρίσει!”
Μαρία Χαρίτου