Ασημί μεταλιζέ

Μια φορά και έναν καιρό, μήνα Δεκέμβρη, παραμονή Παραμονής θα ήτανε νομίζω, προσγειώθηκε στη γη ένα μικρό τοσοδούλη αστέρι. Η νύχτα εκείνη, μεταξύ μας, ήταν τόσο παγωμένη που ο ίδιος ο δωδέκατος ο μήνας φόρεσε γούνινο παλτό σε μια προσπάθεια του να ζεσταθεί, μα και πάλι δεν τα κατάφερε.

Το σκοτάδι ήταν απλωμένο ομοιόμορφα παντού. Θαρρείς πως σκέπαζε απαλά σαν πάπλωμα την πόλη που κοιμόταν.

Το αστέρι, ντελικάτο και σαν πούπουλο ελαφρύ δεν προκάλεσε κατά την προσγείωση του στο παγωμένο έδαφος καμιά απολύτως ζημιά. Πιο πολύ έμοιαζε να δίνει στο χώμα ένα ασημένιο φιλί. Σαν να του ψιθύριζε γλυκά ένα Καλώς σε βρήκα!

Μόνο λίγη σκόνη απλώθηκε στην ατμόσφαιρα. Μια σκόνη σε ασημί μεταλιζέ χρώμα. Και από τη σκόνη αυτή σχηματίστηκε με τρόπο μαγικό μια παιδική φιγούρα, Η Μένια. Το κορίτσι που ήρθε στον πλανήτη γη για μία και μόνο αποστολή. Για μια και μόνο ημέρα!

Η Μένια έδεσε γύρω από το λαιμό της ένα κόκκινο κασκόλ και φόρεσε στο κεφάλι της ένα ασορτί σκουφί. Σήκωσε ψηλά το βλέμμα και με ένα νεύμα χαιρέτησε τον ουρανό και όλα τα υπόλοιπα του ουρανού τα σώματα.

Πήρε αρχικά σβάρνα τις λεωφόρους και φρόντισε ένα ένα όλα του δρόμου τα στολίδια. Πήρε βελόνι και κλωστή και έραψε προσεκτικά τα κουμπιά που ξέφυγαν από τη ζώνη του Άγιου Βασίλη, ίσιωσε τις μύτες των τεράστιων χιονάνθρωπών, καθάρισε τις φάτνες, έκανε μικρές επιδιορθώσεις στα έλκηθρα άλλαξε τα καμένα λαμπιόνια από τις φωτεινές γιρλάντες και γυάλισε προσεκτικά τις πολύχρωμες μπάλες που κοσμούσαν τα έλατα στις πλατείες.

Όταν ο ήλιος πήρε τη θέση του στον ουρανό, η Μένια πέρασε από τις κουζίνες των σπιτιών που είχαν αυτή την ήμερα την τιμητική τους. Προσπαθώντας πάντα να μην τρομάξει τις νοικοκυρές, δοκίμασε μελομακάρονα και κουραμπιέδες, μπισκοτάκια και κέικ Χριστουγέννων, πρόσθεσε ή αφαίρεσε με μαθηματική ακρίβεια κάποιο υλικό αν αυτό βέβαια ήταν απαραίτητα αναγκαίο.

Πέρασε ακόμα από τα σαλόνια των σπιτιών για να βεβαιωθεί πως όλα τα έλατα είχαν στολιστεί και φωταγωγηθεί και πως στην κορφή τους δέσποζε το πιο όμορφο αστέρι.

Το απόγευμα την βρήκε να βοηθάει στις υπαίθριες των Χριστουγέννων αγορές. Με τρόπο ανεξήγητο θα έλεγε κανείς πως έσπρωχνε απαλά όλο και περισσότερους υποψήφιους αγοραστές μπροστά στους στημένους πάγκους με τα εδέσματα και τις χειροποίητες κατασκευές, τα κεριά και τα στολίδια.

Η Μένια πλήρωσε στη συνέχεια το αντίτιμο για να αποκτήσει ένα μπαλόνι σε σχήμα σοκολατόσπιτου από το χοντρούλη κύριο που στεκόταν υπομονετικά στη γωνία, δίπλα ακριβώς από τον καστανά. Το μπαλόνι την πήγε ψηλά και σε δευτερολέπτου κλάσματα την προσγείωσε ανάμεσα σε παιδάκια που τραγουδούσανε των Χριστουγέννων τους σκοπούς. Με την υπέροχη χροιά της έκανε τους στοίχους να περάσουν στων ανθρώπων τις καρδιές και από εκεί έστειλε μια γλυκιά θέρμη σ’ όλη την ύπαρξη τους.

Το βράδυ η Μένια περπάτησε μέσα στα στενά και έδωσε νερό και φαγητό σε όλα τα αδέσποτα της πόλης.

Πέρασε και από δωμάτια παιδικά για να χαρίσει μια αγκαλιά σ ’όλα τα μικρά ανθρωπάκια που την είχαν ανάγκη, είτε γιατί τους έλειπε μια οικογένεια, είτε ένα παιγνίδι, είτε λίγη αγάπη είτε λίγη συντροφιά.

Όταν η αποστολή έφτασε πια στο τέλος, γύρω στα μεσάνυχτα παρά κάτι η Μένια αρνήθηκε να επιστρέψει στα ψηλά.

Δεν ξέρω αν θύμωσε ο ουρανός, ή αν της έκανε απλά κατά κάποιο τρόπο το χατήρι. Μα η Μένια δεν έφυγε ποτέ ξανά για τα ψηλά. Δεν έγινε ποτέ ξανά αστέρι. Έμεινε στη γη και καταδικάστηκε να μισοκοιμάται έντεκα ολόκληρους μήνες και να ανοίγει διάπλατα τα μάτια της τον δωδέκατο.

Είναι μια σκόνη πια. Ασημί μεταλιζέ, που δεν μπορείς να την δεις, μα υπάρχει.

Στις πλατείες. Στου δρόμου τα στολίδια. Στους κουραμπιέδες και στα μελομακάρονα. Στις υπαίθριες των Χριστουγέννων αγορές. Στις φωνές των παιδιών που τραγουδάνε στις πλατείες. Στις καρδιές των αδέσποτων αλλά και παιδιών που την έχουν ανάγκη. Σ’ όλου του κόσμου τις καρδιές.

Στον αέρα υπάρχει. Πετάει κρατώντας ένα μπαλόνι σε σχήμα σοκολατόσπιτου. Και σκορπάει την αγάπη, όπου βρει…

Ιωάννα Πιτσιλλή
Πηγή : L.A Voice, Larnaca’s Alternative

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *