Δεν πειράζει
Δεν πειράζει, καλύτερα έτσι, δεν πειράζει. Πόσες και πόσες φορές δεν το είπες, δεν το ψιθύρισες στην καρδιά σου την ανήσυχη για να κοπάσουν οι χτύποι της που σε τάραζαν. Κι ο καιρός περνούσε και τα χρόνια φεύγανε. Κι εσύ μόνη, κι εσύ πληγωμένη. Δεν πειράζει.
Κι όμως πειράζει. Πρέπει να πειράζει, για σένα,για την ψυχή που έδωσες και άδειασες, για την αγάπη που χάρισες και δεν ανταμείφθηκε, για τα φιλιά που πρόσφερες χωρίς να πάρεις.
Πρέπει να πειράζει για τα όνειρα που έκανες και δεν πραγματοποιήθηκαν, για τις σκέψεις που ταξίδεψαν και δε βρήκαν προορισμό, για τη ζωή που “χάλασες” και σε “χάλασε”.
Γι’ αυτό πρέπει να πειράζει. Πρέπει να σε πειράζει που δε σε νοιάστηκες, πρέπει να νιώθεις ένοχη που δε σε σεβάστηκες, που δε σε αγκάλιασες εσύ πρώτη, άσε τους άλλους.
Σταμάτα να περιμένεις την αγάπη που δεν έρχεται, αγάπα εσύ τον εαυτό σου, μην τον εξευτελίζεις σε ανούσιες χαρές, μη δίνεις άλλο.
Κι αν είναι να ρθει θε να ρθεί, θα ναι χωρίς να το καταλάβεις, χωρίς λόγια, χωρίς να ζητά να πάρει μόνο. Θ’ απλώσει τα χέρια και θα σε κλείσει μέσα του, θα χαθείτε κι οι δυο στο όνειρο, σ’ αυτό που πάντα ήθελες.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
