Κάποτε θα ρθουν

Κάποτε θα ‘ρθουν δυο μάτια, άξαφνα μπροστά σου, που κάτι θα σου θυμίζουν ανεπαίσθητα..
 
Θα ‘χουν περάσει χρόνια πολλά.. 
 
Θα ‘ναι τότε που στα μαλλιά σου θα ξεκουράζονται τα χιόνια που κρύωσαν τη ζωή σου..
 
Θα ‘ναι τότε που όλα όσα σε πίκραναν θα έχουν σκαλίσει χαραγματιές στο, πάλαι ποτέ, όμορφο δέρμα σου..
 
Θα ‘ναι τότε που ο χρόνος πια θα είναι λιγοστός για να σμιλεύει όνειρα..
 
Τότε, που θα είναι αργά για αλήθειες και για συγνώμες, αφού θα μετράς πλέον απουσίες.. 
αφού η μνήμη σου πιθανόν δε θα ‘ναι σύμμαχος σου.. 
αφού δε θα ‘χεις πια εκ των πραγμάτων ευκαιρίες να επανορθώσεις..
 
Κάποτε θα έρθει σαν αερικό μπρος στα μάτια σου μια σκιά..
 
Μια σκιά ακίνητη, σχεδόν άψυχη, πίσω από μια κουρτίνα, σ’ ένα παραθύρι που κοιτά σ’ ένα μαύρο απόκοσμο κενό..
 
Θα ‘ναι τότε που η ζωή, που θα ‘χει περάσει, θα σε έχει μάθει να ακούς και να βλέπεις όλα εκείνα που κάποτε δεν μπόραγες – 
κι ακόμα χειρότερα δεν ήθελες – να δεις..
 
Και τότε θα νιώσεις πως εκείνη η παράξενη σκιά δεν ήταν άψυχη.. 
 
Θα ακούσεις το λυγμό της, που τότε πάλευε να πνίξει.. 
θα δεις το δάκρυ της, που τότε σκούπιζε κρυφά, γιατί της είχαν απομείνει λίγα ίχνη περηφάνιας ακόμα.. 
 
Κάποτε, δεν μπορεί.. 
κάποτε θα καταλάβεις πως κανένας δεν έχει το αλάθητο – ούτε εσύ.. 
πως οι άνθρωποι μπορούν να νιώσουν πολύ – κι ας μην ένιωσες καθόλου εσύ.. 
πως κάποιοι μπορεί να πονάνε – μ’ αυτά που δεν έτυχε να πονέσεις εσύ.. 
 
Κάποτε μπορεί να συνειδητοποιήσεις πως δεν έχουμε όλοι τα ίδια μέτρα και σταθμά.. 
πως το λογικό και το παράλογο είναι σχετικά.. 
πως η τόλμη μπορεί να σημαίνει ζωή κι όχι απαραίτητα ανευθυνότητα.. 
 
Κάποτε, μπορεί άξαφνα να αισθανθείς μια αύρα να σε τυλίγει με ζεστασιά.. 
να αφήνει πάνω σου ανεπαίσθητα φιλιά.. 
και να σου ψιθυρίζει – άηχα σχεδόν – λόγια αγάπης τρυφερά, που ίσως να μην έχεις ξανακούσει.. 
 
Μα όσο κι αν η ψυχή σου ταραχτεί, θα ναι μόνο μια αύρα.. 
 
Θ απλώσεις τα χέρια μα δε θα αγκαλιάσεις κανέναν.. 
κανένα χέρι δε θα βρεις να κρατήσεις.. 
δε θά ‘βρεις μάτια να χαμογελάσεις και να σκουπίσεις τρυφερά το δάκρυ τους.. 
 
Κάποτε θα ‘ναι Χριστούγεννα.. 
να.. σαν τώρα! 
 
Θα ‘ναι τότε που πιθανόν θ
α παίζουν γύρω σου παιδιά – αχ! με πόση χαρά θα περιμένουν να ανοίξουν τα δώρα που τους πήρες! 
Τα καινούρια τους παιχνίδια! 
 
Κάποτε θα ναι Χριστούγεννα..
να.. σαν τώρα..
 
Θα λες και θα ακούς ευχές από ανθρώπους που τόσο θ’ αγαπάς μα που δε θα νιώθεις ότι τόσο σ αγαπάνε..
 
Θα ‘ναι τότε που ίσως πλέον θα ‘χεις καταλάβει πως οι άνθρωποι είναι μόνο για να τους αγαπάς..
κι όχι για να τους χρησιμοποιείς κατά πως σε βολεύει..
πως οι άνθρωποι δεν είναι παιχνίδια..
 
Θα ‘ναι τότε, που θα θες να πεις εγκάρδια όλα εκείνα τα Χρόνια Πολλά που δεν νοιάστηκες ποτέ να πεις, αλλά θα είναι πια πολύ αργά..
 
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.. 
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ..
 
Κατερίνα Πανταλέων 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *