Το λες και απολογισμό
Προσπαθώ να μεταφέρω σκέψεις σε ένα λευκό χαρτί, μέρες τώρα.
Αποτέλεσμα; Καταλήγει στο πάτωμα μαζί με τα υπόλοιπα.
«Στερείσαι έμπνευσης», ακούω μια φωνή μέσα μου.
Μπα!
Αφού όλα είναι εδώ, στο μυαλό μου. Τα γυρνάω συνεχώς , ανάλογα με τον άνεμο της μέρας.
Μα δεν τα γράφω, τι να γράψω;
Προσπαθώ να συνδέσω τα γεγονότα της προηγούμενης χρονιάς ή καλύτερα των προηγούμενων ετών με τις σκέψεις μου, μα δεν τα καταφέρνω.
Έχω αφήσει τους ανθρώπους να πηγαίνουν και να ‘ρχονται στη ζωή μου. Να εναλλάσσονται. Να μεταμορφώνονται. Να υποδύονται τους χειρότερους φόβους μου.
«Χρησιμοποιείς πολύ το ρήμα φοβάμαι», μου είπε κάποτε ένας σπουδαίος άνθρωπος. Δεν είχα δώσει σημασία.
Φοβάμαι…
Μα πώς να απαλλαγώ από αυτό το συναίσθημα όταν κυριαρχεί στη ζωή μου;
Αφήνομαι…
Κάθε νέα χρονιά, κάθε νέο ξεκίνημα, όλοι γύρω μου, κάνουν τον απολογισμό τους.
Διαβάζω χιλιάδες post με ευχές, με προτροπές για τις νέες 365 ημέρες και πώς να τις αξιοποιήσουμε. Άπειρες ευχές, χιλιοειπωμένες , μιλούν για Υγεία και Αγάπη!
Λίγοι ωστόσο το εννοούν, είναι κάτι σαν το «καλά» που απαντάμε στην ερώτηση «τι κάνεις».
Ακόμα και εγώ το χρησιμοποιώ, μόνο που άρχισα να το πιστεύω.
Πώς να νιώθει άραγε κάποιος που στο ξεκίνημα της νέας χρονιάς, πρέπει να μετρήσει πόσοι του απέμειναν;
Το ξεκαθάρισμα, δυστυχώς γίνεται όταν μας συμβεί κάτι σοβαρό, μη διαχειρίσιμο τις περισσότερες φορές.
Και εδώ χιλιάδες οι αναφορές και τα τραγούδια για τους ανθρώπους της ζωής μας, για εκείνο το μέτρημα που χρειάζεται να κάνουμε κάποια στιγμή.
Τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες λοιπόν ξεκινούν και άλλες τόσες τοποθετούνται στο παρελθόν.
Είπα να κάνω και εγώ τον απολογισμό μου. Βρέθηκα και εγώ να μετράω και ας μην το κάνω συνέχεια, αφού κάθε άνθρωπος έρχεται για να εκπληρώσει ένα συγκεκριμένο σκοπό στη ζωή μας!
Όμως, είναι η πρώτη φορά που μετρώντας εκείνους, μέτρησα και τα χρόνια μου. Συγκαταλέγομαι σε αυτούς τους τυχερούς – άτυχους της ζωής, που ένα συμβάν από αυτά που ονομάζουμε σοβαρά, με βοήθησε να τραβήξω μια γραμμή και να τους τοποθετήσω πίσω και μπροστά απ’ αυτήν.
Οι μπροστά, είναι εκείνοι που γνώρισα μετά το συμβάν, στην πορεία και που σκοπεύω να διαφυλάξω ως κόρη οφθαλμού.
Οι πίσω από την γραμμή, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.
Σε αυτούς που σκοπεύω επίσης να κρατήσω και σε αυτούς που απομακρύνθηκαν τόσο, που δυσκολεύομαι να τους διακρίνω!
Είναι αυτοί που ήρθαν με σκοπό και όταν αυτός πραγματώθηκε, εγκατέλειψαν.
Είναι αυτοί που η δικαιολογία, έχει γίνει δεύτερη φύση τους.
Είναι αυτοί , που απαιτούν να καταλάβεις, να τους συγχωρήσεις και συνήθως ζητούν μια δεύτερη ευκαιρία!
Αν και έχω καταλήξει πως, όλα εκείνα τα ωραία του διαδικτύου σχετικά με την Υγεία και την Αγάπη, τις νέες 356 ημέρες που μας προσφέρονται, τα πιστεύουν ελάχιστοι, σκέφτηκα πως, αποτελούν μια καλή αφορμή επίσης, για ξεκαθάρισμα.
Σωστό ή λάθος, ο χρόνος θα το δείξει.
Στην δική μου έναρξη λοιπόν, δίνω μόνο μια ευχή σε εμένα και κατόπιν στους υπόλοιπους.
Να κρατήσουμε μόνο ότι στη σκέψη του, το χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη μας και η καρδιά στήνει χορό.
Πάμε λοιπόν να διανύσουμε αυτές τις καινούργιες ημέρες!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
