Όταν ήρθες εσύ!
Υπάρχουν ποικίλες περίοδοι στη ζωή μας. Άλλες δημιουργικές και παραγωγικές και άλλες μονότονες και υποτονικές. Περίοδοι που χαρακτηρίζονται από μία ανίατη ρουτίνα. Το πρόγραμμα σου διακατέχεται από αδικαιολόγητη πλήξη. Οι συνήθειες σου καταντούν να εκτελούνται πλέον μηχανικά, όπως η συνήθεια του πλυσίματος των δοντιών, η πρώτη πράξη που θα κάνεις το πρωί και πριν κοιμηθείς. Δίχως σκέψη!
Με την πάροδο του χρόνου, το ίδιο μηχανικά καταλήγουν να γίνονται και άλλες σου συνήθειες. Το φαγητό σου,η δουλεία σου, η καθαριότητα του σπιτιού σου, η βόλτα με τους φίλους σου, καθώς και η ευρύτερη επικοινωνία σου με τους ανθρώπους. Η διασκέδαση χάνεται και η συζήτηση υιοθετεί το ρόλο ενός κακού κομπάρσου. Δείχνεις ψεύτικο ενδιαφέρον και αναγκάζεσαι να συζητάς για αδιάφορα θέματα, μόνο και μόνο για να μην ξεχάσεις την ανθρώπινη σου υπόσταση.
Σκέφτεσαι! Είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις με σιγουριά. Η υπερανάλυση αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό σου από κάποια ηλικία και μετά. Ξεδιπλώνεις στο μυαλό σου συλλογισμούς που εμπεριέχουν θέματα τόσο προσωπικά όπως είναι το μέλλον σου, οι στόχοι σου και οι επιθυμίες σου όσο και κοινωνικά από την ανεργία μέχρι το ‘γιατί γίνονται στον κόσμο πόλεμοι’. Η ψυχολογία σου δικαιολογημένα επηρεάζεται. Η θλίψη σου κυριεύει μέχρι και το τελευταίο κύτταρο που θα μπορούσε να ζωγραφίσει στο πρόσωπό σου ένα χαμόγελο. Και τότε πιάνεις τον εαυτό σου να αναζητά κάτι που μέχρι πριν δε το επέτρεπες. Μία αγκαλιά! Μία αθώα, ακίνδυνη αγκαλιά!
Βυθισμένος σε αέναες σκέψεις, εικασίες που απέφευγες συστηματικά να φέρεις στο μυαλό σου και φυσικά την στιγμή που θεωρείς πιο ακατάλληλη, εισβάλει στη ζωή σου κάποιος και φέρνει τα πάνω-κάτω. Δεν χρειάζονται και πολλά σε αυτές τις περιπτώσεις. Ένα χαμόγελο είναι αρκετό. Για πολλούς ένα απλό χαμόγελο, για εσένα ο ΄κόσμος όλος. Η διάθεση σου ακολουθεί μια ατέρμονη ανοδική πορεία ενώ οι συζητήσεις σας καταντούν ασταμάτητες. Στην αρχή ελαττώνεις τον ύπνο σου, και έπειτα τον χάνεις τελείως μέχρι το ξημέρωμα. Και κάπως έτσι, δειλά δειλά, πολλαπλασιάζονται οι χτύποι της καρδιάς σου όταν βλέπεις μήνυμα του.
Αφήνεις διστακτικά το μυαλό σου ελεύθερο. Πιάνεις τον εαυτό σου να κάνει σχέδια. Προσπαθείς μάταια να προσγειωθείς στην πραγματικότητα και να απαλλαγείς απο όλους αυτούς τους συλλογισμούς. Ο φόβος ήταν, είναι και θα είναι αυτός που θα σε συντροφεύει σε κάθε νέο βήμα. Ίσως να χρειάζεται, ίσως να είναι απαραίτητος, αλλά μόνον όταν του δίνεις το χώρο που του αναλογεί. Οι αμφιβολίες κρατούν πεισματικά κυρίαρχη θέση στο κεφάλι σου. Οι διαφωνίες ωστόσο που εμφιλοχωρούν αναμεσά σας δίνουν και παίρνουν. Τόσο διαφορετικοί και ταυτόχρονα τόσο ίδιοι. Η τρέλα του, τα νεύρα του, η επιπολαιότητα του ταράζουν τα γαλήνια νερά σου κάνοντας σε να νιώθεις ερωτευμένος.
Από εκείνη την στιγμή και μετά αρχίζουν τα γλυκά ‘βάσανα’ σου. Εθίζεσαι! Αν χαθεί για μία μέρα ή για λίγες έστω ώρες, αν δεν απαντήσει σε κάποιο μήνυμα σου, τον αναζητάς πνιγμένη από θυμό, ενώ ταυτόχρονα παλεύεις με τον εαυτό σου να μην δείξεις ίχνος από τα εκρηκτικά συναισθήματα σου. Όταν βέβαια επανεμφανίζεται στο προσκήνιο, κάθε δολοφονικό σου σχέδιο πηγαίνει στο κάδο απορρημάτων, αλλά μέχρι τοτέ έχεις καταφέρει να επανδρώσεις κάθε όπλο προκειμένου να εκδικηθείς για την αναμονή. Η αντίποινα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Όσο ο χρόνος κυλάει τόσες περισσότερες πτυχές του εαυτού του μαθαίνεις. Οι ασπίδες του παραδίδονται διστακτικά. Έχει την ανάγκη να ανοιχτεί σε εσένα, να δείξει τον πραγματικό εαυτό του, τη συναισθηματική πλευρά που προσπαθεί να καλύψει από όλους τους άλλους. Όταν βέβαια συνειδητοποιεί μέσα του οτί δεν μπορεί να κρυφτεί από εσένα, θυμώνει, φοβάται και παραδίδεται χωρίς αντίσταση σε αυτό. Συγκρίνει, έτσι όμως είμαστε οι άνθρωποι από την φύση μας. Συγκρίνουμε χαμόγελα, καταστάσεις, συμπεριφορές διότι φοβόμαστε μην τύχει και επαναληφθούν κάποιες άσχημες εμπειρίες. Εσύ από πλευράς σου προσπαθείς να τον απομυθοποιήσεις στα μάτια σου. Χτίζεις ένα τοίχο αρνητικών σκέψεων προκειμένου να αποφύγεις τα βέλη εκείνου του διαολεμένου αγγέλου που με θυμό στοχεύει τους ανθρώπους προκαλώντας τους ευδιαθεσία και ασταμάτητο χαμόγελο.
Και τώρα, που προσπάθησες να φέρεις εις πέρας την απομυθοποίηση, που έκρυψες καλά το χαμόγελο, που έβγαλες στην επιφάνεια κάθε σοβαρότητα και πάλεψες με νύχια και με δόντια να καλύψεις την τρυφερότητα και την αγάπη που κρύβεις μέσα σου, μπορείς να το παραδεχτείς.
Ερωτεύτηκες!
Μαρία Καραδημήτρη
