Ο σκοπός της χαράς
Post Views: 2
Περίεργη μέρα σήμερα, μουντή στα γκρίζα ντυμένη, άχαρη και σιωπηλή.
Δεν θα της κάνω όμως το χατίρι, μονόλογο μπορεί να στήσω, ακόμη και χορό μα παρέα δεν θα της κάνω σε αυτό το βουβό ταξίδι.
Ένας τέλειος μυρωδάτος καφές ψιλοαχνίζει μέσα από την αγαπημένη μου κούπα, απλωμένα πόδια στο γωνιακό ντιβάνι και το ραδιόφωνο να γκρατζουνάει τις μουσικές του.
Παρέα μου και η φωτιά στο τζάκι καθώς και η συσκευή του τηλεφώνου με την κολλητή μου στην άλλη άκρη της γραμμής.
Είπαμε και τι δεν είπαμε!
Γεμίζω δεύτερη κούπα με καφέ, το ένα τσιγάρο έφερε κι άλλο, γέλια και χαρές μέχρι που ακούγεται ένας γνώριμος σκοπός, για κλάσματα η πνοή κόβεται, η σιωπή σκεπάζει το δωμάτιο και το βλέμμα συννεφιάζει.
Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλωστε η αληθινή φίλη σε καταλαβαίνει ακόμη και από την χροιά της φωνής, δεν είναι απαραίτητο να έχει οπτική επαφή.
Διακοπή της συνομιλίας και το χρονοντούλαπο άνοιξε, στη θύμηση αναμνήσεις που χορεύουν μπροστά μου.
Μπροστά στα μάτια μου λικνίζονται λες και κάνουν επίδειξη των ικανοτήτων τους.
Σπάω ένα χαμόγελο και με αφήνω σε αυτό τον χορό, βήμα βήμα όλες παρέλασαν.
Αναρωτιέμαι πότε πρόλαβαν να δώσουν όλες το παρών μέσα σε μόνο λίγα λεπτά.
Πόσο κρατάει ένα τραγούδι πια, πάνω από πέντε λεπτά; Όχι δα!
Κι όμως μέσα σε αυτά τα λεπτά ένα ταξίδι ολόκληρο με όμορφες στιγμές και εικόνες του χθες, από αυτές που ψιλοαχνίζουν σαν τον καφέ και κρατάνε ζεστή την καρδιά σου
Από δαύτες που διαπιστώνεις την μοναδικότητα κάποιων ανθρώπων οι οποίοι έκαναν τα πάντα για ένα χαμόγελο σου.
Που ήρθαν από το πουθενά για να δώσουν και όχι να πάρουν, που θέλησαν να σου δείξουν την όμορφη πλευρά της ζωής, ξεχασμένη από πολλούς όμως δικαίωμα όλων να την γνωρίσουν.
Κάποιοι άνθρωποι τελικά μπήκαν με μαγικό τρόπο στη ζωή μας και δεν θα φύγουν ποτέ γιατί πολύ απλά μόνο χαρά φέρνει η ανάμνηση τους και έχουν φωλιάσει τρυφερά στη ψυχή μας.
Όσες φορές και να ακούσω αυτό τον γνώριμο σκοπό πάντα με χαρά θα ταξιδεύω και με χαμόγελο στα μάτια θα προχωρώ.
Διότι πολύ απλά, κάποιοι άνθρωποι αξίζουν να είναι η παντοτινή ανάμνησή μας.
Το τηλέφωνό χτυπάει και η συνομιλία συνεχίζεται, μια αληθινή φίλη γνωρίζει πάντα πόσο κρατάει μια παύση.
Θαρρώ πως τελικά σήμερα η ημέρα έβαλε τα καλά της.
Δεν θα της κάνω όμως το χατίρι, μονόλογο μπορεί να στήσω, ακόμη και χορό μα παρέα δεν θα της κάνω σε αυτό το βουβό ταξίδι.
Ένας τέλειος μυρωδάτος καφές ψιλοαχνίζει μέσα από την αγαπημένη μου κούπα, απλωμένα πόδια στο γωνιακό ντιβάνι και το ραδιόφωνο να γκρατζουνάει τις μουσικές του.
Παρέα μου και η φωτιά στο τζάκι καθώς και η συσκευή του τηλεφώνου με την κολλητή μου στην άλλη άκρη της γραμμής.
Είπαμε και τι δεν είπαμε!
Γεμίζω δεύτερη κούπα με καφέ, το ένα τσιγάρο έφερε κι άλλο, γέλια και χαρές μέχρι που ακούγεται ένας γνώριμος σκοπός, για κλάσματα η πνοή κόβεται, η σιωπή σκεπάζει το δωμάτιο και το βλέμμα συννεφιάζει.
Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλωστε η αληθινή φίλη σε καταλαβαίνει ακόμη και από την χροιά της φωνής, δεν είναι απαραίτητο να έχει οπτική επαφή.
Διακοπή της συνομιλίας και το χρονοντούλαπο άνοιξε, στη θύμηση αναμνήσεις που χορεύουν μπροστά μου.
Μπροστά στα μάτια μου λικνίζονται λες και κάνουν επίδειξη των ικανοτήτων τους.
Σπάω ένα χαμόγελο και με αφήνω σε αυτό τον χορό, βήμα βήμα όλες παρέλασαν.
Αναρωτιέμαι πότε πρόλαβαν να δώσουν όλες το παρών μέσα σε μόνο λίγα λεπτά.
Πόσο κρατάει ένα τραγούδι πια, πάνω από πέντε λεπτά; Όχι δα!
Κι όμως μέσα σε αυτά τα λεπτά ένα ταξίδι ολόκληρο με όμορφες στιγμές και εικόνες του χθες, από αυτές που ψιλοαχνίζουν σαν τον καφέ και κρατάνε ζεστή την καρδιά σου
Από δαύτες που διαπιστώνεις την μοναδικότητα κάποιων ανθρώπων οι οποίοι έκαναν τα πάντα για ένα χαμόγελο σου.
Που ήρθαν από το πουθενά για να δώσουν και όχι να πάρουν, που θέλησαν να σου δείξουν την όμορφη πλευρά της ζωής, ξεχασμένη από πολλούς όμως δικαίωμα όλων να την γνωρίσουν.
Κάποιοι άνθρωποι τελικά μπήκαν με μαγικό τρόπο στη ζωή μας και δεν θα φύγουν ποτέ γιατί πολύ απλά μόνο χαρά φέρνει η ανάμνηση τους και έχουν φωλιάσει τρυφερά στη ψυχή μας.
Όσες φορές και να ακούσω αυτό τον γνώριμο σκοπό πάντα με χαρά θα ταξιδεύω και με χαμόγελο στα μάτια θα προχωρώ.
Διότι πολύ απλά, κάποιοι άνθρωποι αξίζουν να είναι η παντοτινή ανάμνησή μας.
Το τηλέφωνό χτυπάει και η συνομιλία συνεχίζεται, μια αληθινή φίλη γνωρίζει πάντα πόσο κρατάει μια παύση.
Θαρρώ πως τελικά σήμερα η ημέρα έβαλε τα καλά της.
Στέλλα Α.
Post Views: 2
