10 years challenge… άδειες καρέκλες, άδειες αγκαλιές, άδειες τσέπες!
Φρεσκότατο και επί του πιεστηρίου το νέο διαδικτυακό σοσιαλμιντιακό παραλήρημα, που υποβάλλει τους χρήστες των κοινωνικών δικτύων στην «πρόκληση» να αναρτήσουν φωτογραφίες τους σύγχρονες , αλλά και προ δεκαετίας για να προκύψουν οι συγκρίσεις.
Και ω του θαύματος, σα να μην πέρασε μια μέρα, οι γυναικείες ρυτίδες καλύφθηκαν από φίλτρα και οι ανδρικές από μούσια.
Και να που επιτέλους καταλαβαίνω αυτό που μικρή μου φαινόταν εντυπωσιακός αλλά ακαταλαβίστικος τίτλος, «την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας».
Και να που φτάνω να αναρωτιέμαι , ακόμη μία φορά, έχοντας πέσει κι εγώ βέβαια στην καλοστημένη παγίδα: πόση ουσία θα θυσιάσουμε για τη λεζάντα και την επιφάνεια;
Όση προφανώς, χρειάζεται, για να καλύψουμε τις αλήθειες που δεν αντέχουμε ν’ αντικρίσουμε.
Θέλετε πραγματικά να κάνουμε αυτό το 10 years challenge? Αντέχετε;
10 years challenge είναι οι άδειες καρέκλες.
Στο οικογενειακό τραπέζι. Στην αυλή του σπιτιού σου στο χωριό. Γιαγιάδες και παππούδες, και γονείς και θείοι που έφυγαν, και μαζί έφυγαν και τα χαμόγελα και τα γλέντια και οι μαζώξεις και “ξεγενιάσαμε”, σα να φυτρώσαμε τυχαία.
Άδειες κι οι καρέκλες στο καθημερινό μας τραπέζι, όμως. Ο καθένας μας μπαίνει βιαστικά σπίτι, βιαστικά τρώει, βιαστικά πλένεται, βιαστικά κοιμάται και ξυπνάει, βιαστικά ξαναφεύγει.
Άδειες οι καρέκλες στα γραφεία μας και σε άλλες δουλειές. Συνάδελφοι που απολύθηκαν και δεν τους ξαναείδαμε, η ανεργία και η μιζέρια μόνο πανταχού παρούσες.
Άδειες οι καρέκλες στα καφέ και στα εντευκτήρια. Οι θαμώνες μόνοι, χωρίς παρέα. Οι θαμώνες απόντες χωρίς λεφτά.
Βλέπετε 10 years challenge είναι οι άδειες τσέπες.
Οι άδειες πανάκριβες σακούλες των σούπερ μάρκετ.
Τα άδεια πορτοφόλια, τα άδεια ντουλάπια, τα άδεια ταμεία.
Μια δεκαετία που αδειάζουμε.
Μια χώρα σε πολλαπλή κρίση διαρκείας.
Μια Ελλάδα στη σκιά μιας εθνικής κατάθλιψης.
Οι αισθήσεις σε χειμερία νάρκη απεριόριστης διάρκειας.
Άδειασαν τα μυαλά από ιδέες, από νεύρα κι από αντιδράσεις.
Άδειασαν και τα συναισθήματα;
10 years challenge είναι οι άδειες αγκαλιές. Οι νεκρωμένες ψυχές.
Οι one night stand αγάπες.
Οι μοναξιές που υποκρίνονται την ευτυχία, σε οθόνες με φίλτρα και χρώματα φαντεζί.
Κανείς δεν μπορεί να βγάλει φωτογραφία το μέσα του.
Κανείς δε θα κάνει πραμάτεια την ψυχή του.
Συ όμως που κατάφερες να διαβάσεις μέχρι εδώ, κάνε το δικό σου challenge.
Πάρε την πιο παλιά φωτογραφία σου, αυτή που μπορεί να σου λείπει κάποιο δόντι, αυτή που είναι θολή ή ασπρόμαυρη.
Κοίταξε σε στα μάτια.
Κι αν απ’αυτό το βλέμμα ακόμη έχεις κάτι, αν ακόμη μπορείς να σώσεις το παιδί μέσα σου, τότε απλώς έχεις κερδίσει το challenge.
Η ζωή είναι όμορφη στην απλότητα της κι ο άνθρωπος πλασμένος για αγάπη και καλοσύνη.
Γέμισε όλα τα άδεια γύρω σου με αγάπη και καλοσύνη. Χωρίς εξηγήσεις, χωρίς γιατί, χωρίς απαιτήσεις.
Το αιώνιο challenge είναι η αγάπη!
Ανθή Γεωργά
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
