Χάθηκα αγαπώντας σε…
Τόσο καιρό παρέμεινα σιωπηλή πλάι σου, ίσως πίσω σου, υλοποιώντας τα δικά σου ‘θέλω’, βλέποντας με τα μάτια σου, μιλώντας με τις λέξεις σου. Σκεφτόμουν με τις σκέψεις σου, ένιωθα με τα δικά σου συναισθήματα. Ώσπου κάποια στιγμή αισθάνθηκα να έχω χαθεί σε μονοπάτια άγνωστα σε μένα.
Βάδιζα σε ξένες παραλίες και η ψυχή μου φουρτούνιαζε σε ξένες θάλασσες. Έμοιαζε η εικόνα μου τόσο ξέθωρη μπροστά στη δική σου, σαν παλιά ζωγραφιά που φθάρθηκε με τα χρόνια. Μετά βίας διέκρινα τα μάτια μου που κάποτε ‘γελούσαν’, με δυσκολία ξεχώριζα τα χείλη μου που αν και βουβά είχαν τόσα να πουν. Κι εκεί ήταν που δεν άντεξα.
Τάραξα τα νερά της δικής μου θάλασσας, σήκωσα θύελλα, ανέμους που έδιωξαν τα νέφη που με έκρυβαν. Κοίταξα με τα μάτια μου, έπαιξα με τις λέξεις μου, φώναξα για τα ‘θέλω’ μου. Χτύπησα την παλάμη μου να φύγει η σκόνη που τα σκέπαζε, τα γυάλισα, τα στόλισα και τα έκανα φωτεινό σηματοδότη στις διαδρομές που πλέον χάραζα, λάβαρο στην πορεία που πια ακολουθούσα. Και η εικόνα μου έμοιαζε να αποκαθίσταται σιγά σιγά.
Φωτίστηκαν με χαμόγελο τα μάτια μου, διαγράφηκαν και πάλι τα χείλη μου, έτοιμα να πουν τόσα πολλά και η καρδιά μου χτυπούσε πάλι δυνατά, όλο ζωντάνια. Και ήμουν χαρούμενη, θα ΄λεγα ευτυχισμένη.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
