Η πόλη των αντιθέσεων
Βαδίζοντας στο κέντρο της Αθήνας, στην πλατεία στο Μοναστηράκι, διασχίζοντας την Ερμού.
Στα πλέον εμπορικά σημεία, φανταζί βιτρίνες, πολυτελή κτήρια, το ίδιο μοτίβο σε Σταδίου και Πανεπιστημίου.
Μια πόλη που δείχνει όμορφη και ζωηρή, με άρτια φωτισμένους δρόμους και κόσμος να πηγαινοέρχεται στους δρόμους της ολόκληρο το εικοσιτετράωρο.
Ωστόσο, όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου, σε στενά και σε στοές, σε εγκατελειμμένα κτήρια, όπως αυτό της πρώην Μαρφίν επι της Σταδίου με την τρομακτική όψη από την πυρκαγιά, στέκει σαν στοιχείο ζητώντας δικαίωση για τις τρεις αδικοχαμένες ψυχές. Τριγύρω βλέπει κανεις κουβέρτες κατάχαμα, ανθρώπους άστεγους να προσπαθούν να βολευτούν ενώ μέσα στα μάτια τους σκάει το φως της πόλης, άνθρωποι που προσπαθούν να κοιμηθούν στον δρόμο ακούγοντας τα γέλια των περαστικών.
Σε κάποια σημεία η δυσοσμία είναι έντονη, κυρίως στα σκοτεινά μέρη της πόλης.
Οι άστεγοι της Αθήνας, το έγκλημα τους είναι ότι είναι Έλληνες και δεν ευαισθητοποιείται κάποια από τις γνωστές ΜΚΟ που διαδηλώνουν για ανθρώπινα δικαιώματα… Αλλά μόνο των ξένων.
Κυνηγημένοι στην ίδια τους την χώρα, χωρίς οικογένεια, μόνοι στα αζήτητα…
Δεν νοιάζεται κανεις, πόσοι άραγε να πεθαίνουν καθημερινά στους δρόμους και στα σοκάκια; Μπροστά από τα μεγάλα εμπορικά;
Τα κρύα βραδιά του χειμώνα, αλλά δεν είναι μετανάστες να βρουν θαλπωρή και να έχουν επιδόματα.
Πολίτες τελευταίας κατηγορίας μέσα σε μια πόλη που υποκριτικά αυτοπροβάλλεται ως πόλη με ευαισθησίες, η αληθινή εικόνα της προδίδει τον αληθινό της χαρακτήρα.
Μια πόλη αντιθέσεων δήθεν προοδευτική, έχει πέσει στην πολιπολιτισμική παγίδα.
Κάνοντας αυτές τις σκεψεις, γυρνάς το βλέμμα σου και βλέπεις την Ακρόπολη φωτισμένη, η πόλη που έδωσε τα φωτα του πολιτισμού, η Βουλή αγέρωχη με το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη να δημιουργεί δέος και οι φράσεις «ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΠΑΣΑ ΓΗ ΤΑΦΟΣ» και «ΕΙΣ ΑΦΑΝΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ» να τιμούν όλους αυτούς που έπεσαν μαχόμενοι υπέρ της πατρίδας.
Και στην Παλιά Βουλη, ο γέρος του Μοριά περήφανος στέκει δείχνοντας κάτι με το χέρι του, σε πολλούς περνάει απαρατήρητο τι δείχνει. Παρατήρησε το χέρι του, το δάκτυλο…
Αυτό που κατάλαβες…
Δείχνει το φωτισμένο Πανεπιστήμιο, την πηγή της γνώσης και της φώτισης. Γιατί κάποτε η αριστεία δεν ήταν ρετσινιά αλλά το ιδανικό.
Αλλά και εκεί, ο ναός της παιδείας έχει βεβηλωθεί. Στις πύλες ζωγραφισμένα σύμβολα με κόκκινο και μαύρο χρωμα, κάποιες φορές καταλαμβάνεται και κλείνει. Αντικείμενο παρωχημένων και επικίνδυνων ιδεοληψιών μετατρέπεται σε άσυλο παραβατικών στοιχείων.
Μια πόλη.
Πολλά πρόσωπα
Οι αντιθέσεις της Αθήνας, μιας Αθήνας που αγαπώ, μιας πρωτεύουσας που επιζητώ την παλιά της αίγλη.
Νίκος Μιχαλόπουλος
Γεννημένος το 1983 στην Αθήνα, έχω σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων και εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας τον τελευταίο χρόνο, έχοντας αποκτήσει εμπειρία 8 ετών ως εργαζόμενος στον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα. Το γράψιμο για μένα είναι αποφόρτιση συναισθημάτων που συντελεί στην ψυχική ηρεμία! Μια μορφή ψυχοθεραπείας, μια προσπάθεια αυτογνωσίας! Όλα τα κείμενα στο «μεταξύ μας» είναι απλά, μιλώντας στην ψυχή του αναγνώστη, δεν είναι απρόσωπα και ο καθένας μπορεί να τα νιώσει, όλα αυτά το κάνουν να ξεχωρίζει από τους παρεμφερείς ιστότοπους. Μεταξύ μας, σας ευχαριστώ που ήρθα στην υπέροχη παρέα σας!
