Κοιτάς χωρίς να βλέπεις

Το ξέρω, πως ειναι ακόμα, αναμένη η φωτιά,

όμως, δεν προσεξες καλά, ότι το φως

δε σχηματιζει πια, σκιές απ’ τα κορμιά μας.

Είναι γιατί οι μισές καλυφτηκαν απ’ τα σκοτάδια.

Αυτά που, κάποτε φωτίζονταν απ’ τα πολλά

φεγγάρια, που ζωγραφιζαμε μαζι.

Κι εσύ κοιτάζεις τη φωτιά

και ζωγραφίζεις, μοναχά, αστέρια.

Κι εσύ κοιτάζεις τη φωτιά,

ομως δεν προσεξες ότι το φως της

τρεμοσβήνει.

Κοιτάζεις μόνο τη φωτιά

και σχηματίζεις ουρανούς  δίχως φεγγάρια.

Ίσως αυτά να ξαναφερουν τις σκιές

που χάθηκαν, σαν ήρθαν τα σκοτάδια.

Κι εσύ κοιτάζεις τη φωτιά

και συνεχίζεις να επιμένεις πως τ’ αστέρια

λαμπουν, πιο πολύ απ’ τα φεγγάρια.

Mα τα αστέρια είναι μακρια.

Σε ένα σύμπαν που δεν πρόκειται ποτέ

να βρουν το δρόμο οι σκιές,

μισες, να φτάσουν.

Κι εσύ κοιτάς τον ουρανό,

μα αρνείσαι να ανακαλύψεις

πως λείπουν τα φεγγάρια.

Εσύ κοιτάς τον ουρανό,

ξεχνώντας πρωτα, να κοιτάξεις

τις σκιές.

Ελίνα Δερμιτζόγλου