Οι πόρτες που προσπαθώ να ανοίξω έχουν σαπίσει πια
Κάποιοι το ονόμασαν δειλία όταν το άκουσαν. Είπαν πως το να φεύγεις ουσιαστικά νομίζεις ότι αποφεύγεις αλλά ουσιαστικά όλα τα ίδια μένουν.
Δεν ξέρω για σένα, όμως εγώ κάθε πρωί που κλειδώνω πίσω μου την αυλόπορτα σκέφτομαι πώς στα χέρια μου κρατάω τα κλειδιά και πως στον πρώτο κάδο που θα βρω θα τα πετάξω.
Χαμογελάω γιατί ξέρω πως μπορεί να περάσει και διήμερο χωρίς να το καταλάβει και κάποιος πως το έσκάσα.
Λες άραγε να λείψω από αγάπη; Ή από ανάγκη;
Να φταίω εγώ που λες που η οθόνη του κινητού φωτίζεται συγκεκριμένες ώρες; Και πάντα πρώτα κάτι μου ζητούν και λίγο πριν κλείσει η γραμμή ακούγεται και το εσύ όλα οκ έτσι; Ε,ναι έτσι απαντάω λες και έχω το “δικαίωμα” να πώ, όχι ρε δεν είναι έτσι. Τίποτα δεν είναι καλά…Σιωπή.. που να κάθεσαι να εξηγείς τώρα. Διαβάζω κατά καιρούς αγαπά για να λάβεις αγάπη και οτι σπείρεις θερίζεις.Σε ανώμαλο και στείρο έδαφος μάλλον σπέρνω.Συγκομιδή ακόμα μηδέν. Ενα βλαστάρακι ξεπροβάλει που και που και μαραίνεται την άλλη μέρα.
Κάθε εμπόδιο για καλό λέει ο άλλος και δεν έχω καταλάβει πόσο μαζόχα έγινα στο τέλος, αφού μόνο στα εμπόδια πάω και πεφτω.
Εγώ το ονόμαζα αξιοπρέπεια και με είπαν μαλάκα. Γιατί λέει εγώ σαν να φταίω που δεν κοιτάζω να εκμετάλλευτω. Σπουδαίο μάθημα και συμβουλή ρε μάνα να είσαι καλά.
Τα κρατάω τα κλειδιά ακόμα στο χέρι, χαϊδεύω με τρυφερότητα ένα αναμνηστικό που φτιάχτηκε για μια παρέα ανθρώπων που για κάποιο περίεργο λόγο όταν φωτίζεται η οθόνη του κινητού μου,ακούω έλα ρε όλα καλά; Μη φανταστείς δεν είναι κάθε μέρα, μα διαολε Μεταξύ μας; Είναι εκείνες τις στιγμές που λίγα βήματα πριν τον κάδο σκουπιδιών. Λίγο πριν.
Σαν να φταίω λες που φοβάμαι μάλλον πως ίσως και να υπάρχει αγάπη Η ανάγκη της αγάπης και όχι το αντίθετο.
Άκου όμως κάτι περίεργο ε; Να φτάνει άνθρωπος να φοβάται το ενδιαφέρον που του δείχνουν.
Λέω τα κλειδιά να τα βάλω στην τσάντα. Νομίζω πως δεν φταίνε αυτά.
Οι πόρτες που προσπαθώ να ανοίξω έχουν απλά σαπίσει πια..
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
