Ο άγγελός της
Της έδειχνε το δρόμο του ονείρου και της εξόδου.
Ένας δυνατός αναστεναγμός βγήκε από το στήθος της, την ώρα που τα μάτια της άνοιγαν και τα χείλη της ψιθύρισαν το όνομα του!
Προσπαθούσε να προσπεράσει τα εμπόδια του δωματίου, δημιουργώντας μώλωπες στο κορμί της. Ένας αγώνας για να φτάσει στο μπάνιο. Τα πρησμένα από το κλάμα μάτια της, ήταν η επιβεβαίωση πως τη στιγμή που την παίρνει ο ύπνος, ο πόνος δεν την αφήνει δίχως δάκρυ.
Στο πρόσωπο της το μόνο που μπορούσες να δεις ζωγραφισμένο, ήταν η κούραση και ο πόνος που είχαν πρωταρχικό ρόλο.
Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της προσπαθώντας να καταλαγιάσει τους χτύπους της καρδιά της.
Γυρνώντας πίσω με βαριά βήματα, κοίταξε το κρεβάτι, πήρε μια βαθιά ανάσα και ξάπλωσε. Τράβηξε το μαξιλάρι του στην αγκαλιά της, προσπαθώντας να φέρει την μυρωδιά του στο χώρο, και σαν πέπλο αγάπης να σκεπάσει το κορμί της. Το κορμί που μέχρι εκείνη την στιγμή έτρεμε από τον πόνο της απώλειας.
Ήξερε ότι πήρε τον ρόλο του φύλακα αγγέλου της. Έμενε να αποδεχτεί, ότι μόνο έτσι μπορούσε να τον έχει!
Κωνσταντίνα Εσκιτζή
Μέχρι εχθές δεν ήξερα ότι οι λέξεις θα γίνουν οι όμορφες στιγμές μου.
Δεν πίστευα ότι οι εικόνες που με γοητεύουν στα μάτια μου όπως μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, θα γινόταν και η έμπνευσή μου.
Σήμερα λοιπόν κάνω τις εικόνες μου λέξεις και δημιουργώ κείμενα που μέχρι εχθές δεν ήξερα ότι υπήρχαν..
