Τα λέμε…
Και μέσα σε δυο λέξεις , έκρυψες την ιστορία της ζωής σου. Τα λέμε σκέφτηκες, όταν θα ξέρω πως θα πούμε αυτά τα δίχως νόημα και ουσία. Αυτά για τα οποία δεν θα χρειαστεί να απολογηθώ. Αυτά για τα οποία θα νιώσω πως δεν με στριμώχνεις. Θα πούμε αυτά που εγώ θέλω, για μένα, όχι για σένα!
Ησύχασες την σκέψη σου με αυτό τον τρόπο.
Τα λέμε…
Και τι να πούμε δηλαδή; Σε τι βοηθήσει να σου περιγράψω την ημέρα μου. Τι θα καταλάβεις από το πόσα δύσκολα ξύπνησα, από το πόσο δύσκολα πέρασε, από το ένα «καλά» σαν απάντηση, στην ερώτηση «τι κάνεις;»
Καλά λοιπόν, μία από τα ίδια και εδώ. Ξύπνησα την ίδια ώρα, ήπια τον ίδιο καφέ, κοίταξα το ρολόι με τον ίδιο τρόπο και άρχισα να τρέχω για να προλάβω. Να προλάβω να μοιράσω τα ίδια χαμόγελα, να πω ένα «είμαι εδώ» σε όσους το περιμένουν, να φροντίσω τα καθημερινά. Ο καιρός λίγο μόνο μωρέ, επηρεάζει την διάθεση μου.
Μια πάνω, μια κάτω και αυτή, μ’ ακολουθεί. Μετά, όταν θα αρχίσει να νυχτώνει, θα αρχίσω να αναρωτιέμαι τι δεν έκανα καλά, ποιους δεν ικανοποίησα σήμερα, τι άφησα στην μέση.
Για μένα, ούτε λόγος! Ούτε λόγος που δεν μου αφιέρωσα μια στιγμή μέσα στην μέρα.
Καλά λοιπόν, όλα καλά!
Τα λέμε…
Θα ‘ρθει εκείνη η ώρα που θα έχουμε τον χρόνο μας να πούμε περισσότερα. Ξέρεις εσύ, απ’ αυτά που εσύ μιλάς και εγώ ακούω. Τίποτα άλλο δεν μπορώ να προσφέρω, μόνο να ακούω. Τα δικά μου δεν είναι και τόσο σοβαρά θα πεις. Με απασχολούν αυτά που απασχολούν όλους τους άλλους. Κοινώς, σιγά τα προβλήματα! Τα δικά σου όμως, απαιτούν την αμέριστη προσοχή μου!
Θα γίνει ακριβώς το ίδιο, αφού τα « ξεφορτώσεις», θα ψάξεις να βρεις τι έκανα δικό μου, για ποιο λυπήθηκα και για ποιο θα τρέξω.
Μετά, θα πεις άλλη μια φορά πόσο σημαντικό είναι που μπορείς να μου μιλάς. Μετά, θα περιοριστείς στο δικό μου «καλά» και θα το πιστέψεις. Γιατί να το ψάξεις άλλωστε; Αν ήθελες στ’ αλήθεια να μάθεις θα διάβαζες πίσω απ’ αυτά που σου λέω, όχι αυτά που σε βολεύει να ακούσεις.
Τα λέμε…
Θα ‘θελα κάποια στιγμή να σε ρωτήσω πότε θα τα πούμε; Πότε θα πούμε τα ουσιώδη; Τα δικά μου ουσιώδη, αυτά που δεν θες να ακούσεις, αυτά που σε στριμώχνουν. Σκέφτηκες ποτέ πως μπορεί να ξέρω όλα αυτά που φρόντισες να κρύψεις; Αυτά που νομίζεις πως είμαι αφελής για να καταλάβω;
Μόνο αυτό δεν είμαι!
Μόνο που το δικό μου «είμαι εδώ», παρέμεινε και δεν έγινε «τα λέμε»! Νοιάστηκες ποτέ για αυτά που εγώ σου κρύβω;
Γιατί ναι, σου κρύβω πολλά!
Και στα χέρια σου και στην τακτοποιημένη ζωή σου, αυτά θα ήταν όπλο που θα έστρεφες σε εμένα όταν θα καταλάβαινες πόσα ξέρω, έτσι απλά για να δικαιολογηθείς. Να ονομάσεις τις «πομπές» μου σοβαρότερες!
Τα λέμε λοιπόν!
Θα τα λέμε όσο χρειαστεί, όσο δεν θα θες να μάθεις. Όσο αρνείσαι να καταλάβεις πως από εδώ είμαστε περαστικοί. Όσο αφήνεις το επόμενο πρωί για να αποφασίσεις. Όσο κλείνεις το τηλέφωνο και περιμένεις εμένα τα τρέξω. Όσο νομίζεις πως ζεις. Όσο νομίζεις πως αντέχω.
Τα λέμε…
Μα ουσιαστικά θα σκοτώσουμε τις ενοχές μας και θα μείνουμε με την αίσθηση πως καταφέραμε άλλη μια φορά να ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας.
Τα λέμε…
Ξέρεις πότε αρχίζουν και «λένε» οι άνθρωποι; Όταν ο άλλος δεν είναι «εκεί» για να τους ακούσει! Όταν τους ακούει , μα δεν μπορεί να απαντήσει. Όταν τον νιώθουν, μα δεν μπορούν να τον αγκαλιάσουν.
Τα λέμε… Όταν θα έρθει εκείνη η ώρα!
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
