Χτες ήταν που τυχαία στον δρόμο τους είδα να μεταφέρουν μια γιαγιά με το φορείο στο σπίτι της.
“Σαν την Κλεοπάτρα θα σε ανεβάσουμε, τίποτα μην φοβάσαι”
Η κυρία χαμογέλασε.
Να σαι καλά αγόρι μου, του είπε.
Μια σκηνή λοιπόν που αρκούσε για να κάνει την καρδιά μου να χαμογελάσει. Μα και για να μου θυμίσει λόγους για τους οποίους τους εκτιμώ επιπλέον.
“Σφίγγε μου το χέρι μου κορίτσι μου άμα θες. Θα περάσει. Είμαστε δίπλα σου”, λέγαν. Και η σειρήνα του ασθενοφόρου ακουγόταν και αυτό έτρεχε σαν τρελό για το νοσοκομείο.
Πόσο δύναμη ήταν αυτοί οι άνθρωποι εκείνη την στιγμή. Πόσο ανεκτίμητη η προσφορά τους.
“Κρατήστε κυρία μου θα τα καταφέρουμε. Πάμε βαθιές ανάσες. Μην εγκαταλείπεται…” Η ίδια σειρήνα πάλι.
Νοσοκομείο. Ένας από αυτούς να βγαίνει στον διάδρομο και να κρατάει το κεφάλι του δακρυσμένος.
“Την χάσαμε ρε. Δεν αντέχεται αυτή η δουλειά. Δεν συνηθίζεται”
Αγαπημένοι μου άνθρωποι πόσες στιγμές αυτές που θυμάμαι εγώ και είναι αιτία να προσεύχομαι να είστε καλά. Πόσες άλλες άπειρες που έχετε να θυμάστε εσείς.
Ανεκτίμητη η προσφορά σας για όλους εμάς τους απλούς θνητούς.
Γιατί κάποιοι ήρωες είναι στους δρόμους και εγώ τους ξέρω ως Εκαβίτες.
Να σας έχει ο Θεός καλά.
Σας ευχαριστούμε.
Χριστίνα Ρογκάκου
“Καταγόμενη από την Μάνη θεωρητικά θα έπρεπε να έχω ένα δυναμικό χαρακτήρα, κάτι όμως που πάντα έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου “Καρκίνου”. Αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα!! Με μια ροπή προς τα ρίσκα και φανατική ακόλουθος της τάσης για την απόκτηση του άπιαστου. Πάντα λάτρευα το να γράφω μιας και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να εκφράσω πάντα τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από το να χρησιμοποιώ τα λόγια! Ερωτευμένη με την ζωή και ανοιχτή στο ότι μπορεί αυτή να μου δώσει.”
