Παράθυρο με θεα… την ζωή
Παράθυρο με θεα… την ζωή
Μόλις άρχισε να πέφτει ο ήλιος εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα. Τα έντονα χρώματα του ουρανού εναλλάσσονταν, μαγεύοντας με το μεγαλείο της φύσης.
Αλκυονίδες μέρες θα έλεγε κανείς, ο ήλιος της ημέρας δίνει την θέση του στο ψυχρό απόγευμα! Ακόμα σουρουπώνει νωρίς, όμως με τέτοιο τρόπο που ταξιδεύεις νοητά.
Εκείνο το απόγευμα, καθισμένος στο μαρμάρινο περβάζι ενός παραθύρου στον 8ο όροφο ενός ψυχρού κτηρίου στο κέντρο της Αθήνας, αντιλαμβάνομαι την ζωή.
Ο ήλιος πέφτει, το έντονο γαλάζιο του ουρανού σπάει από το χρυσοκίτρινο χρωμα του ηλίου που χάνεται αργα και σταθερά στον απέραντο ορίζοντα!
Η έντονη υγρασία κατεβαίνει και το τοπίο μετατρέπεται σε ομιχλώδες. Το καμένο κούτσουρο από τις καμινάδες των τζακιών τονίζει την χειμωνιατικη βραδιά που έρχεται. Πάνω σε αυτά τα ουράνια χρώματα συντροφιά με μια κούπα μυρωδάτο εσπρέσο σκέφτομαι την ζωή μου.
Έρωτες που δεν ήρθαν ή που δεν καρποφόρησαν, χαμένες ευκαιρίες ζωής, άνθρωποι που ήρθαν, άνθρωποι που έφυγαν και ένας κύκλος χαράς και λύπης που εναλλάσσονται όπως τα χρώματα του ουρανού.
Η ίδια η φύση σου δείχνει το μυστικό της ζωής, η ίδια η φύση κάνει κύκλους καθημερινά όπως η ζωή σου.
Άρχισε να σκοτεινιάζει, τα φωτα της πόλης ανοίγουν και παράλληλα συννεφιαζει, έντονη ομίχλη. Μπουμπουνίζει και το όμορφο τοπίο γεμίζει με μια υποσυνείδητη θλίψη. Οι σταγόνες της βροχής σαν δάκρυα στα μάτια παίρνουν την θέση του γέλιου και της ευτυχίας, αλλά παροδικά.
Το βλέμμα γυρίζει στον φωτισμένο Παρθενώνα, από την άλλη πλευρά αντικρίζοντας τον απέραντο ορίζοντα που σβήνει στην θάλασσα του Πειραιά σε κυριεύει ένα δέος.
Είμαι τυχερός, αυτή είναι η ζωή. Εναλλαγές συναισθημάτων, ακριβώς όπως η φύση. Η ζωή μου ένα μικρό θαύμα. Αυτό το θαύμα εγώ.
Τότε, πίνοντας αυθόρμητα την τελευταία γουλιά του υψηλής ποιότητας μονοποικιλιακού καφέ, και ενώ έχω το έντονο άρωμα του στον ουρανίσκο, προσπαθώντας να διατηρήσω την αίσθηση αυτή περισσότερο, μονολογώ, ωραίος ο καφές, αλλά έχει ένα ελάττωμα….
Τελειώνει γρήγορα!
Νίκος Μιχαλόπουλος