Σιωπή μου εσύ…
Ο χρόνος τρέχει και μαζί του και εσύ,
να τον προλάβεις.
Πόσες φορές μέσα στην μέρα οι ίδιες κινήσεις; Και κάθε φορά που βάζεις το κλειδί στην κλειδαριά, θα ήθελες μόνο να ήταν η τελευταία για σήμερα.
Ακολουθείς την ίδια σειρά μηχανικά
και ρίχνεις κλεφτές ματιές στο ρολόι.
Έχεις λίγο χρόνο.
Σωριάζεσαι στο κρεβάτι όπως όπως
και κουλουριάζεσαι. Κλείνεις τα μάτια για λίγο μα του μυαλού τις σκέψεις
δεν μπορείς να σταματήσεις.
Αυτές εξακολουθούν να τρέχουν.
Γυρίζουν ακούραστες μέσα στο κεφάλι σου κι έχουν στήσει ένα πανηγύρι εκεί, χρόνια τώρα.
Μια φορά…
Μία φορά να σώπαιναν όλα εκεί μέσα
και να φώναζαν επιτέλους έξω σου.
Μια ζωή γεμάτη σιωπές γαμώτο!
Και τι κέρδισες τελικά;
Την ξέρεις την απάντηση.
Πάντα την ήξερες, μην γελιέσαι.
Μεταξύ μας, όχι αλλά ψέματα.
Η σιωπή σε κέρδισε νωρίς, κτήμα
της έγινες και τώρα προσπαθείς να ψελλίσεις τις πρώτες άναρθρες φωνές σου.
Και πόσο κακοφαίνεται τώρα αυτό,
σε όλους εκείνους που είχαν μάθει
να μεταφράζουν την σιωπή σου,
όπως τους εξυπηρετούσε φωνάζοντας…
Πώς τα κατάφερες έτσι;
Σώπαινες από ανασφάλεια.
Σώπαινες από φόβο.
Σώπασες από Έρωτα κι έπειτα από Αγάπη.
Σώπασες κι από συνήθεια.
Σώπασες πονώντας για να μην πονέσεις κανέναν.
Σώπασες τελικά κι από αξιοπρέπεια. Τουλάχιστον αυτή δεν την είχες χάσει ακόμα.
Κι όμως.
Εσύ φώναζες, κραύγαζες σωπαίνοντας μα δεν σε άκουγαν.
Ποτέ δεν το κατάφεραν άλλωστε,
δεν ήταν μαθημένοι.
Τι άλλο θέλεις πια;
Μόνο στο είδωλο σου είχες μάθει
να φωνάζεις, πνίγοντας την φωνή σου
κάθε φορά που το αντίκρυζες στον καθρέφτη, για να μην ακουστεί ούτε κι αυτή.
Ούρλιαζαν μέσα σου, όσα δεν κατάφερες να πεις ποτέ, την ώρα που έπρεπε.
Πίστεψες πως έτσι, θα ησύχαζαν οι φωνές και η αντάρα που σε είχε περικυκλώσει.
Μα πόσο γελάστηκες και πόσο πολύ το πλήρωσες αυτό κι ακόμα το πληρώνεις.
Η δική σου σιωπή, έδινε ένταση στην φωνή των άλλων.
Κι αν κάποτε επιχείρησες να ακουστείς, προσπέρασαν τον ήχο της φωνής σου.
Τον αγνόησαν, γιατί απλά δεν έπρεπε να έχεις φωνή για εκείνους.
Πώς σου πέρασε από το μυαλό λοιπόν πως θα μπορούσες ξαφνικά να αποκτήσεις;
Η ώρα περνάει, ο χρόνος τρέχει και
οι σκέψεις πάντα εκεί.
Πρέπει να σηκωθείς τώρα.
Να κάνεις πάλι αυτό που πρέπει εσύ.
Κι αυτό που θέλεις, σε δεύτερη μοίρα πάντα.
Μόνο κάποιες στιγμές θα ξεκλέβεις για να ονειρεύεσαι τα θέλω σου.
Εκείνες τις στιγμές που η σιωπή δεν θα σε ορίζει και δεν θα μπορεί να σε ξεγελάσει πια.
Και θα έρθει η ώρα που αυτοί οι άναρθροι ήχοι σου, θα γίνουν ήχοι καθαροί. Δυνατοί.
Θα είναι η φωνή σου. Αυτή που έπνιγες πάντα. Αυτή που τώρα πρόβαρες μέσα σε τέσσερις τοίχους, την ώρα που κουλουριαζόσουν παλεύοντας με την σιωπή που επέτρεψες να στην κλέψει.
Αν ένα πράγμα είχες την δυνατότητα
να αλλάξεις από το παρελθόν σου,
αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και να διορθώσεις κάποια από τα λάθη σου, το πρώτο που θα επέλεγες να αλλάξεις θα ήταν αυτό.
Να ελευθερώσεις την φωνή σου, να σταματήσεις να πνιγείς τα θέλω σου, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς για αυτό που είσαι και αξίζεις, να ζήσεις την ζωή σου από την αρχή, ορίζοντάς την εσύ και μόνο.
Κι αν έμαθες κάτι τελικά, είναι πως η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός.
https://www.youtube.com/watch?v=Mf0h24ChGZ8&feature=youtu.be
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω "επαγγελματική" σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
