Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα”.
Άνθρωποι που συνήθισαν να μην έχουν “καλημέρες” τα πρωϊνά και”καληνύχτες”
πριν κοιμηθούν.
Άνθρωποι που κανείς δεν τους λέει “να προσέχεις” όταν φεύγουν για τη δουλειά. Άνθρωποι που αποζητούν μια αγκαλιά όπως το μωρό τη μάνα του.
Που στερούνται τον καλό λόγο, το ανόητο μεσημεριανό πείραγμα, το μοίρασμα μιας ανάμνησης, την εξομολόγηση ενός συναισθήματος.
Άνθρωποι πιασμένοι και κρατημένοι από την κάθε καινούργια μοναξιά που τους γεννιέται κάθε μέρα, κάθε νύχτα και κάθε ξημέρωμα.
Άνθρωποι που δεν χαμογελούν ποτέ και που μόνο μειδιάζουν πικρά σε κάθε υποτιθέμενο αστείο, που στραγγίζουν τις λύπες τους μήπως και αποστάξουν λίγη χαρά.
Άνθρωποι που δεν τους πλησίασε πότε κανείς τόσο ώστε να σταματήσουν να τρέμουν τα χέρια τους και το κάτω χείλος από τους κρυφούς λυγμούς. Άνθρωποι με χίλιους ανθρώπους ανάμεσά τους, γύρω τους, στο σπίτι, στη δουλειά και τη ζωή τους.
” Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα.
Σαν γιοφύρια ερειπωμένα. Σαν και μένα.”
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια… Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά…
