Σχέσεις εκτός διαδικτύου σπανίζουν. Γίναμε η γενιά που περιμένουμε το like, την καρδούλα, το μήνυμα μετά την αποδοχή/προσθήκη ενός φίλου. Η τεχνολογία μας έκανε απάνθρωπους. Τουλάχιστον εμένα. Δεν μου αρέσει το α΄ πληθυντικό πρόσωπο. Αποτελεί μια γενίκευση, ασχέτως αν ταυτίζονται άνθρωποι μαζί μου ή όχι ή αν ταυτίζομαι εγώ με τους άλλους.
Οι σχέσεις δεν είναι γενικές και αόριστες. Είναι ειδικές, ξεχωριστές, αφορούν εσένα και έναν άλλον άνθρωπο, αφορούν εμένα και εσένα. Στις χιλιάδες νόρμες που θα βρεις στη ζωή, καμία δε θα είναι απολύτως ίδια με μια άλλη. Δέκα φορές να πληγωθείς από ένα παραπλήσιο συμβάν ή από τον ίδιο άνθρωπο και οι δέκα θα είναι διαφορετικές. Ακόμη και το «Σε αγαπώ» που θα ακούσεις από τον ίδιο άνθρωπο πολλές φορές, θα κρύβει μια διαφορετική ένταση.
Ειδικά, λοιπόν, με έχει κυριεύσει η τεχνολογία. Είμαι με αυτό το μαραφέτι και φλερτάρω ασυστόλως. Είμαι το παιδί της τεχνολογίας που ίσως φοβάται να βγει έξω και να κοιτάξει τον συνάνθρωπο στα μάτια και να του πει «Πάμε για έναν καφέ, μια βόλτα και όπου μας βγάλει.» Κάπως έτσι έχω τις επαφές εκτός διαδικτύου στο μυαλό μου: Να πλησιάσεις έναν άγνωστο άνθρωπο, να του εκφράσεις τον θαυμασμό σου για το κάλλος του και να τον προσκαλέσεις σε μία βόλτα δίχως προσδοκίες.
Για την ώρα όμως, οι σχέσεις ή επαφές είναι ένα κουμπί: μια προσθήκη, ένα μήνυμα που διαβάστηκε και δεν απαντήθηκε, μια διαγραφή. Μια τυπική, ανούσια διαδικασία.
Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης
