Ήθελα να ήσουν ο άνθρωπος που θα ξυπνώ και θα κοιτώ τα κρύα πρωινά, θα χουχουλιάζαμε κάτω από το πάπλωμα κάνοντας έρωτα ή ανήθικο σεξ. Ήθελα να πηγαίνουμε βόλτα στην παραλία, να σου κρατάω το χέρι, να σε κοιτάω με τις άκρες των ματιών μου και να ξέρω ότι με κοιτάς κι εσύ. Και δε θα λέγαμε κάτι γιατί αυτό το κρυφοκοίταγμα θα ήταν από τις πιο ιερές στιγμές μας.
Εσύ να αράζεις στο σπίτι μας, να διαβάζεις κι ενώ να περιφέρομαι ημίγυμνος καλώντας το κορμί σου σε ερωτικά παιχνίδια. Τώρα όμως, περιφέρομαι στην παραλία μονάχος, με ένα βιβλίο στο χέρι να διαβάζω το εξής: «Η ζωή είναι ένα παιχνίδι, δεν έχει στόχους.»
Είδα τον έρωτα μας ως ύψιστο στόχο της ζωής μου και αμέλησα πως η ζωή δεν έχει στόχους. Πετάς το ζάρι, και ό,τι σου έρθει. Ήσουν τα «ασσάκια» μου την πιο ακατάλληλη στιγμή. Πόρτες δεν είχα να ξεφύγω, με πλάκωσε ο έρωτας κι έμεινα με τα «ασσάκια» στα χέρια.
Και όλες οι στιγμές που έφτιαξα στον νου μου για εμάς, ναυάγησαν μια χειμωνιάτικη μέρα όπου το πάπλωμα μου έπεφτε από το κρεβάτι και δεν ήσουν εκεί για να με σκεπάσεις.
Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης
