Γιατί ο άνθρωπος μάτια μου, δε μεγαλώνει όταν τα χρόνια του περάσουν. Κανένα χρονοδιάγραμμα και καμιά προεπιλεγμένη στιγμή δεν κατεβάζει αυτόματα το διακόπτη της παιδικότητας και της ανεμελιάς. Ο άνθρωπος μεγαλώνει όταν παραιτηθεί από το όνειρο και την ελπίδα. Το λεπτό εκείνο που θα σταματήσει να νιώθει και να ζει την κάθε μέρα που περνά. Το καταραμένο εκείνο δευτερόλεπτο που θα ενσωματωθεί στην αυτόματη τροχιά του χρόνου που σε παίρνει και σε παρασύρει, και παραδομένος στη βαλτωμένη του καθημερινότητα, φθείρεται πια μηχανικά.
Καταλαβαίνω πως μπορεί να σέβεσαι, ή μάλλον να φοβάσαι το χρόνο που πέρασε. Πως διστάζεις να αλλάξεις την καθημερινότητά σου συθέμελα γιατί συνήθισες να υπομένεις και να μην αντιδράς. Πως έχεις πλέον γονατίσει μπροστά στα τόσα σου προβλήματα και σε επιλογές που ποτέ δε σου βγήκαν, παραδίδοντας έτσι τον εαυτό σου στον αυτόματο πιλότο της ζωής.
Πρέπει όμως να καταλάβεις, πως τη στιγμή που θα πειστείς πως ο χρόνος σου τελείωσε, η ψυχή βγαίνει απ’ το σώμα σου και το παρακολουθεί να γερνά μέρα με τη μέρα. Να παγιδεύεται στη δίνη του καιρού και να αποδέχεται κάθε σημάδι και κάθε ρυτίδα παθητικά.
Κόντρα σε οποιαδήποτε μορφή μοιρολατρίας πιστεύω κι εγώ πως η πολλή σκέψη αναστέλλει τη δράση. Ξέρω πως προβλήματα που δε λύνουμε στην ώρα τους γιγαντώνονται και γίνονται φυλακές. Πως υψώνουν τείχη που μας περικλείουν και μας εγκλωβίζουν, κι αν δεν αντιδράσουμε οι ίδιοι την ώρα που πρέπει, δε θα το κάνει κανένας για εμάς.
Είναι όμως ρε γαμώτο κι εκείνες οι περιπτώσεις που εμπόδια που φάνταζαν Γολγοθάς, ξυπνάς ένα πρωινό κι αυτά απλά λείπουν. Θαρρείς και σαν από μηχανής θεός, μια αόρατη δύναμη συνωμότησε για να εξαφανιστεί οτιδήποτε μας κρατούσε δέσμιους της ζωής μας. Σαν να μεσολάβησε κάποια αυθαίρετη συμπαντική δικαιοσύνη, και να φρόντισε εκείνη για όσα αμελήσαμε.
Σταμάτα λοιπόν να αιωρείσαι πάνω από τον εαυτό σου και να παρακολουθείς την κλεψύδρα να αδειάζει. Βρες το κουράγιο να δεις την άλλη πλευρά της ζωής και πάψε να γίνεσαι αποθήκη προβλημάτων, απωθημένων και αρνητισμού. Δεν ξέρεις η μέρα που χαράζει τι θα σου πάρει και τι θα σου φέρει. Κράτα τη φλόγα της ελπίδας αναμμένη, γιατί τη στιγμή που θα παραιτηθείς από το όνειρο και την προσμονή, θα λιώσει το κερί.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
