Μόλις άνοιξε την πόρτα της, έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Ένας διάδρομος σχηματισμένος από τριαντάφυλλα, συνοδευόμενος από κεριά που σιγοέκαιγαν επάνω στα έπιπλα. Στο τέλος του διαδρόμου, υπήρχε ένα σημείωμα. “Μου λείπεις” κι ένα βέλος προς την κρεβατοκάμαρα.
Πήρε στα χέρια της το χαρτί και έτρεξε προς το δωμάτιο. Πάνω στο κρεβάτι της υπήρχε άλλο ένα σημείωμα. “Αγάπη μου, συγνώμη που δεν είμαι εδώ. Προσπάθησα να κάνω κάτι για να με νοιώθεις κοντά σου. Σ’ αγαπώ, όνειρα γλυκά.” Έπεσε στο κρεβάτι και άρχισε να σκίζει το γράμμα με θυμό. Έσβησε όλα τα κεριά, έβαλε το νυχτικό της και ξάπλωσε. Μέσα στα χέρια της, κρατούσε σφιχτά το σκισμένο γράμμα με δάκρυα στα μάτια, ώσπου την πήρε ο ύπνος.
Λίγο πριν ξημερώσει, ένιωσε τα χέρια του να την παίρνουν στην αγκαλιά του ψιθυρίζοντας της στο αφτί: “Συγχώρεσε με! Ήταν η τελευταία υποχρέωση που με κράτησε μακριά σου.” Κούρνιασε στην αγκαλιά του και άρχισε να τον φιλάει.
– Μου λείπεις Αγάπη μου.
Της έπιασε τρυφερά τα μάγουλα και την φίλησε. Τα σώματα τους, η ψυχή τους και οι καρδιές τους λειτουργούσαν σαν ένα. Το δωμάτιο γέμιζε με πάθος και η ατμόσφαιρα θύμιζε έναν κήπο ανθισμένο από ευτυχία. Κάθε τι επάνω της παραδόθηκε χωρίς συμβιβασμούς. Κοιτούσε με τόσο θαυμασμό το πρόσωπο του. Το βλέμμα της χάνονταν μέσα στην ηρεμία της ομορφιάς του. Μόνο που τον είχε δίπλα της, η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά, σαν να ήταν η πρώτη φορά που τον άγγιζε.
Κωνσταντίνα Εσκιτζή
Μέχρι εχθές δεν ήξερα ότι οι λέξεις θα γίνουν οι όμορφες στιγμές μου.
Δεν πίστευα ότι οι εικόνες που με γοητεύουν στα μάτια μου όπως μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, θα γινόταν και η έμπνευσή μου.
Σήμερα λοιπόν κάνω τις εικόνες μου λέξεις και δημιουργώ κείμενα που μέχρι εχθές δεν ήξερα ότι υπήρχαν..
