Η καβάτζα τέλος

Στα πόσα δευτερόλεπτα μπορείς να εξαφανιστείς από μπροστά μου;

Μαθημένος είσαι εξάλλου. Μία να χάνεσαι, μία να έρχεσαι. Μία να με ξεχνάς και μία να με θυμάσαι όποτε σε βολεύει. Να ‘μαι η καβάτζα σου κάθε φορά που ξεμένεις.

Μάθε όμως κάτι.

Η καβάτζα, τέλος. Εσύ, μου τελείωσες. Έπρεπε να φτάσω στον πάτο, να χάσω κάθε δείγμα αξιοπρέπειας που είχα, να φτύσω τον εαυτό μου και να συνέλθω . Αλλά που ‘σαι; Σ ευχαριστώ. Μου έμαθες κάτι. Το για “πάντα” μας δουλεύει όλους. Έχει και αυτό ένα τέλος. Πόσο εύκολα το ξεστόμιζες όμως. “Θα ήμαστε μαζί για πάντα”. Άραγε ένιωσες ποτέ σου κάτι; Έστω το πρώτο σου σ’ αγαπώ το έβγαλες από την ψυχή σου ή ήταν της καύλας σου; Αλλά δεν μ ενδιαφέρει πλέον να μάθω. Σε άδειασα από μέσα μου. Σε λυπάμαι να το ξέρεις. Ναι μόνο για λύπηση είσαι. Πήγαινε και πολιόρκησε άλλο θύμα. Τελείωσες για μένα. Με τον εαυτό μου τα βάζω όμως που πίστεψα τα όμορφα πορφυρά λόγια σου και σε κάθε χωρισμό μας παρακαλούσα να επιστρέψεις. Σε εκλιπαρούσα να μη

μ’ αφήσεις. Ξεφτιλιζόμουν. Έχανα τη λογική μου. Επέστρεφες κάθε φορά, μου πετούσες και μια φτηνή δικαιολογία κι εγώ χόρευα από την χαρά μου. Μάθε κάτι. Καβάτζα κράτα τα τσιγάρα σου. Θα σου χρειαστούν όταν διαπιστώσεις ότι το κορόιδο ξύπνησε.

Πάρε το όμορφο προσωπάκι σου και στρίβε. Μια για πάντα. Αλλά αυτό το “πάντα” το δικό μου δεν ψεύδεται. Το εννοώ.

Και που ‘σαι; Φεύγοντας, πέτα και τα σκουπίδια μου. Τον ξέρεις τον προορισμό. Για εκεί είσαι μόνο.

Εύη Π. Γουργιώτη