Oι φορές που δεν ήρθες

Βράδια αξημέρωτα

Είναι εκείνα τα βράδια που πιστεύεις ότι δεν θα ξημερώσει. Η κούραση σου υπερνικά και την τελευταία σταγόνα διάθεσης για το οτιδήποτε. Οι σκέψεις σου κατακλύζουν κάθε χιλιοστό του μυαλού σου και εσύ στέκεις ανήμπορος να παλεύεις με μία νύχτα, σε έναν αγώνα που ο ηττημένος ξεχώρισε από τα πρώτα κλάσματα δευτερολέπτου. Η επιφάνεια του πατώματος κοντεύει να ξεθωριάσει και εσύ ακούραστος συνεχίζεις να εξετάζεις κάθε γωνία του σπιτιού. Κάθεσαι στον καναπέ, ξαπλώνεις στο κρεβάτι, στέκεσαι όρθιος δίπλα από την πόρτα, ανοιγοκλείνεις την τηλεόραση, χαζεύεις κάθε τι αδιάφορο πετυχαίνεις στο διαδίκτυο, ξεφυλλίζεις ότι βιβλίο σου έχει απομείνει στην βιβλιοθήκη. Αλλά το κενό παραμένει ανοιχτό! Ανοιχτό και επανδρωμένο με ισχυρά όπλα, έτοιμο να σου τσακίσει και την τελευταία σου αντοχή. Ακριβώς την στιγμή που χάνεις την λογική σου και θέλεις να ουρλιάξεις, όλα παίρνουν ένα τέλος. Ξημερώνει!

Ο ήλιος φωτίζει το δωμάτιο συνοδευόμενος από δύναμη και πίστη. Μία καινούργια μέρα ξημέρωσε και σε περιμένει να την αδράξεις στο έπακρο. Δουλειά, υποχρεώσεις, ασχολίες, διασκέδαση και όλα αυτά, με πρωταγωνιστή εσένα. Σφίγγεις τα δόντια και ξεκινάς. Κολλάς χαρτάκια στον καθρέφτη τι πρέπει να κάνεις, τι δεν πρέπει να ξεχάσεις, από που πρέπει να ξεκινήσεις, στην κορυφή ένα ‘χαμογέλα ’ και στην βάση μία φωτογραφία. Φοράς το χαμόγελο σου και αρχίζεις. Καλημερίζεις όποιον βλέπεις, βοηθάς όποιον και όπου χρειάζεται,και επαναφορτίζεις τις άδειες μπαταρίες των εξαντλημένων με θετική διάθεση και το μοναδικό ταπεραμέντο του κλόουν. Έτσι βρίσκεις και ο ίδιος το κέφι σου.

Από την δουλειά για φαγητό, από το φαγητό για καφέ, από τον καφέ στο γυμναστήριο, από το γυμναστήριο στο σπίτι για να ετοιμαστείς, μετά πάλι έξω. Το ρολόι δείχνει μία. ‘Αρκετά για σήμερα’ σκέφτεσαι. Επιστρέφεις σπίτι εξαντλημένος και εκεί που περιμένεις η κούραση να σου κλείσει τα μάτια και να σε παραδώσει στον πιστό σου σύντροφο ‘το μαξιλάρι’, όλα ανατρέπονται. Σκέψεις, αμφιβολίες, ανησυχία, υπερένταση σε πυροβολούν και κοντοστέκεσαι σαν παράλυτο ζόμπι να χαζεύεις από το παράθυρο. Το μαρτύριο αρχίζει από την αρχή. Και κάπου εκεί, στην απόλυτη άρνηση, με έναν κόμπο στο λαιμό και δύο μάτια κόκκινα, όλα αρχίζουν από την αρχή. Ξημέρωσε πάλι!

Μαρία Καραδημήτρη