Σε ένα κόσμο με τόσα άτομα τριγύρω και όμως τόσο μόνος

Χάνομαι.

Μέσα στη δίνη του χρόνου βυθίζομαι.

Όσο περνάν τα λεπτά άλλο τόσο με τρώνε οι σκέψεις.

Που θα με βγάλει ο δρόμος που έχω επιλέξει;

 

Φυλακισμένος μέσα στο ίδιο μου το σώμα.

Αγρίμι φωνάζω μα δεν ακούει κανείς.

Κάγκελα τα κόκαλα και τοίχος μου το δέρμα

τα μάτια παραθύρι προβάλουν τη ζωή.

Αυτή που έχω αφήσει να περάσει.

Γιατί;

 

Απάντηση καμιά και σκύβω το κεφάλι.

Συναισθήματα με κατακλύζουν αλλά όχι ευφορίας και αγάπης ούτε ευτυχίας και χαράς.

Άμορφα σχήματα σκιές μοναξιάς ξεπροβάλλουν και μου κάνουνε παρέα.

Έχω συνηθίσει αυτό το μοτίβο

δε γκρινιάζω πλέον

Παράπονο;

 

Ίσως.

Μπορεί να υπήρχε άλλη τροπή αλλά δεν ήταν όλα στο χέρι μου.

Συγκυρίες θα έλεγα ναι

ή μοίρα ίσως.

Την γυνή αυτή όμως την καθορίζουν οι πράξεις

Σε ένα κόσμο με τόσα άτομα τριγύρω και όμως τόσο μόνος.

 

Άδειος.

Σαν να υπάρχει ένα κενό τόσο βαθύ που σε πιάνει ρίγος όταν το αντικρίζεις.

Το έχω νιώσει στην ραχοκοκαλιά μου.

Αυτό είναι που με τρομάζει ποιο πολύ.

Προσπάθησα να το καλύψω μα το χάσμα είναι τεράστιο.

Θα είναι άδικο εν τέλη να ζωστεί τον σταυρό μου κάποιος άλλος.

Πλέον το έχω αποδεχτεί.

Δεν βλέπω φως και έχω μάθει να βαδίζω στο σκοτάδι.

Μακάβριος;

Όχι.

Αληθινός.

 

Δεν ήρθα μόνος εδώ.

Στην πορεία είχα αρκετούς

ο πόνος μεγαλύτερος από αυτούς

μα οι δρόμοι διαφορετικοί.

Είθε μία μέρα να σμίξουμε ξανά

Το λέω συνέχεια και συνεχίζω

Καημός..

Ανάσα βαριά

 

Έχω πλεύση στην θάλασσα της.

Μα η φουρτούνα έπνιξε τα όνειρα που είχα.

Και όμως κρατιέμαι από τα συντρίμμια

Ράκος.

Ξεβράστηκα σε νήσο απόμακρη

μα εκεί βρήκα τον εαυτό

 

Και ο ύπνος σαν πέπλο με κρύβει άλλη μια φορά.

 

Μου ψιθυρίζει καληνύχτα

και χάνομαι στα βάθη του.

Εκεί σου λέω δε φοβάμαι

G.G