Όχι φίλε, δεν κλαίνε μόνο οι γυναίκες. Κλαίμε και εμείς οι άνδρες. Δεν πληγώνονται μόνο εκείνες. Την φήμη έχουμε ότι τάχα είμαστε αλλιώτικοι. Μα δεν είναι έτσι. Υπάρχουν και καλά αρσενικά. Μ’ έχεις δει να κλαίω; Πίστεψε αν με δεις, θα λυγίσεις κι εσύ. Το δάκρυ του αρσενικού είναι γνήσιο, και με πόνο. Με βαθύ πόνο. Δεν το ‘χουμε εύκολο και το ξέρεις. Είμαστε οι κακοί λύκοι του παραμυθιού, χωρίς να μας δώσουν μια ευκαιρία να απολογηθούμε. Μας καταδίκασαν χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Λες και εμείς δεν έχουμε προδοθεί από μια γυναίκα πλανεύτρα. Λες και κάποια δεν μας ξερίζωσε την καρδιά. Λες και δεν ζήσαμε την απιστία. Λες και δεν πιστέψαμε στα όμορφα λόγια της. Όπως είπαμε όμως, μιας και φέρουμε τον τίτλο του αρσενικού, αυτομάτως γινόμαστε οι θύτες. Ας κάτσουν μια ώρα να ακούσουν τι θα τους πω και θα ντρέπονται να με κοιτάξουν στα μάτια. Κι εγώ αγάπησα, πίστεψα και προδόθηκα!! Ναι! Κι εγώ, κι’ εσύ, κι’ αυτός!
Ας μην μας βάζουνε όλους στο ίδιο καζάνι. Κουράστηκα να είμαστε μόνο εμείς οι κακοί της ιστορίας. Η προδοσία δεν έχει φύλο. Στην δική μου περίπτωση το θύμα ήμουν εγώ. Κέρνα με ένα τσιγάρο και άσε με να σου τα πω. Να ξαλαφρώσω. Υποφέρω φίλε μου. Την πίστεψα. Μαγεύτηκα από την ομορφιά της, τα ζωηρά λόγια της, τα μυρωδάτα φιλιά της. Μου είναι δύσκολο να πω ότι με εκμεταλλεύτηκε. Ντρέπομαι για τα παντελόνια που φοράω. Αλλά έχουμε κι εμείς καρδιά. Θέλουμε να πιαστούμε από μια κλωστή και φοβόμαστε μη σπάσει. Μα τι σου λέω και σένα; Αλλιώς θα τα πει στον περίγυρο και για άλλη μια φορά εγώ θα ‘μαι ο φταίχτης. Εκείνος που όλοι θα κατηγορήσουν.
Μα δεν αξίζει να ασχοληθώ. Άκρη δεν θα βγάλω. Μόνο το φεγγάρι με βλέπει κάθε βράδυ πως περνάω. Θα μου περάσει όμως. Το παλεύω. Κλαίω, δεν το κρύβω. Μου λείπει αλλά ταυτόχρονα την σβήνω. Να ναι καλά όπου κι αν είναι. Για μια ψεύτικη που βρέθηκε στον “δρόμο” μου όμως δεν θα καταδικάσω όλες τις υπόλοιπες. Θα έρθει και για μένα η μία, η μοναδική. Το ξέρω. Μου την χρωστάει η ζωή. Έως τότε φίλε μου, εύχομαι να έχουν κλείσει οι πληγές μου. Που καμία άλλη δεν αξίζει να τις φορτωθεί. Να αγαπηθεί θα θέλει και κείνη. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι σ’ αυτόν τον πλανήτη. Την ιστορία του καθενός μας την ξέρουμε μόνο εμείς. Εμείς που την βιώνουμε. Και το πιο σωστό είναι να μην κρινόμαστε. Ούτε επειδή είμαστε άνδρες, ούτε επειδή εκείνες είναι γυναίκες.
Άκου και κάτι τελευταίο πριν φύγω. Μπορεί να κάηκα αλλά εκεί έξω είμαστε πολλοί οι καμένοι. Ο πόνος του έρωτα φεύγει μόλις έρθει κάτι πιο δυνατό και πιο όμορφο στη ζωή μας. Και θα έρθει γιατί το δικαιούμαστε. Όλοι μας. Ανεξαρτήτως φύλου.
Εύη Π. Γουργιώτη
