Γενέθλια μετρώντας χρόνια “διπλά”
Κάθε φορά τα ίδια. Είναι κάποιοι μήνες τώρα που το νιώθω αυτό. Γονατίζω να σου σκουπίσω τα πόδια για να σε βάλω να κοιμηθείς και με το ζόρι κρατάω τα δάκρυα μου.
Ήρθαν τα γενέθλια μου. 44 και θα ήθελα αντί για τούρτα,μια βόμβα.Αντί για κερί ένα φιτίλι. Ένα κλείσιμο στα μάτια. Μια ευχή. Μια φλόγα. Και ένα μπαμ. Και μετά το ξύπνημα και όλα να ταν αλλιώς.
Γερνάω μαμά.
44×2 νιώθω. Και έτρεμα θυμάμαι.Και ακόμα. Ποτέ δεν ένιωσες περήφανη για μένα μαμά.
Ένα λάθος λες. Όλη η ζωή μου μαμά. Πώς τα χρόνια μου πέρασαν και εγώ δεν κατάφερα τίποτα.. Μιλάς και εσύ.
Μια καθημερινότητα που αρχίζει στις 06.00 και τελειώνει κάπου εκεί στην αλλαγή της μέρας.
Έχω σταματήσει να κάνω απολογισμό της μέρας.
Ξέρω πως και σήμερα έκανα τα πάντα για τους άλλους. Συγχώρησα εκείνους που με μαεστρία έμπηξαν το μαχαίρι τους στην κακοφορμισμενη πληγή μου. Τους καλημέρισα με περίσσια ευγένεια και τους άφησα να λένε και να λένε.
Ήρθα σε εσένα γιατί δεν ήθελα να σε αφήσω με το παράπονο. Στο δρόμο σκεφτόμουν. Σήμερα το μενού τι περιλαμβάνει; Ότι αγάπησα έναν, σαν ηλίθια και δεν κοιτάω να βρω κάποιον να εκμεταλλεύομαι; Μπα! ίσως μου πεις πώς κυκλοφορώ σαν τον γύφτο και πως έχω αφήσει τον εαυτό μου ατημέλητο. Ίσως μου πεις κιόλας πως θέλω και κούρεμα.
44×2 έτσι νιώθω.
Χθες το βράδυ είπα, πως σήμερα το πρωί θα σε κάνω μια αγκαλιά. Θα με φιλήσεις,θα μου ευχηθείς χρόνια καλά και όταν γονατίσω να σου σκουπίσω τα πόδια, πριν σε βάλω να ξαπλώσεις δεν θα θέλω να βάλω τα κλάματα. Δεν θα θέλω να ουρλιάξω και να σου πω. Άσε με, αρχίζω και σου μοιάζω και φοβάμαι.
Άλλη μέρα, ίσως και να το κάνω. Όχι σήμερα.
Σήμερα λέω να βάλω σε επανάληψη το τραγούδι των γενεθλίων μου. Ναι αυτό που ξέρεις. Και που ποτέ δεν κατάλαβες τα λόγια. Να κλείσω το κινητό. Να κλείσω τα μάτια και να φανταστώ. Μια βόμβα, αντί για τούρτα. Ένα φιτίλι, αντί για κερί. Μια ευχή. Μια φλόγα. Ένα μπαμ. Και μια αρχή καινούργια. Μια αρχή δική μου. Για εμένα. Άργησα;
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
