“Είναι σκληρό για μια γυναίκα να ‘ναι μόνη στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν θυμώνει “
Αυτοί οι στίχοι την βρήκαν ξανά δίπλα στο ραδιοφωνάκι της, την παρεούλα της. Την ώρα που έπινε τον καφέ της και έκανε το τσιγάρο της. Τα παιδιά είχαν φύγει για το σχολείο και ο Τάκης, αυτός δεν είχε γυρίσει από χτες το βράδυ. Πήξιμο στο γραφείο, δουλειές θα γύρναγε το μεσημέρι. Σκοτώνετε η αγάπη μου στην βιοπάλη σκέφτηκε η Κατερίνα και γέλασε πίκρα.
Κι εκείνη εδώ, πάντα εδώ να μετράει ώρες μοναξιάς. Να όμως που τα μάτια της άστραψαν και έψαξε βιαστικά στην τσάντα της.
Γιάννης και ένας αριθμός από δίπλα. Γραμμένα σε αυτό το χαρτάκι που εκείνος ο νεαρός της έδωσε εχτές την ώρα που την έσωσε από το ατσούμπαλο σώριασμα της στο σούπερ μάρκετ. Αν χρειαστείτε κάτι, που το εύχομαι τηλεφωνήστε μου, έτσι της είχε πει. Είχε δίκιο πάνω στην άγνοια του, ναι κάτι χρειαζόταν. Ένα καφέ στην λιακάδα με μια ευχάριστη συντροφιά.
Κάπως έτσι λοιπόν μετά από μισή ώρα ετοιμαζόταν για το ραντεβού της μαζί του. Το τηλεφώνημα της τον ενθουσίασε και το αποτέλεσμα του ήταν η συνάντηση που είχε κανονιστεί σε μια ώρα σε μια καφετέρια στην παραλιακή.
Φρόντισε λοιπόν την εμφάνιση της, τίποτα το ιδιαίτερο ένα μακρύ φόρεμα που αναδείκνυε το κορμί της και ένα ελαφρύ μακιγιάζ. Μόνο που την ώρα που οδηγούσε το αμάξι της το είδωλο της στο καθρέφτη του οδηγού ήταν σαν να της έκλεινε το μάτι κι αυτή χαμογέλασε αυτάρεσκα. Μέχρι που.
Εκείνη τη στιγμή που έφτασε στο προορισμό της και τον αντίκρισε, σαστισμένη. Ενώ εκείνος την πλησίασε χαμογελώντας τόσο νέος και όμορφος που δεν το θυμόταν, την φίλησε σταυρωτά και έκατσαν στο τραπέζι τους. Αυτός της μιλούσε λοιπόν και αυτή βουβή τον παρακολουθούσε, μέχρι που μια ερώτηση βγήκε αυτόματα θαρρείς από τα χείλη της.
Πόσο χρόνων είσαι, τον ρώτησε κι αυτός της απάντησε είκοσι πέντε χαϊδεύοντας το χέρι της. Αφήνοντας την μέσα της μουδιασμένη να αναφωνεί βουβά κι εγώ σαράντα.
Χριστίνα Ρογκάκου
“Καταγόμενη από την Μάνη θεωρητικά θα έπρεπε να έχω ένα δυναμικό χαρακτήρα, κάτι όμως που πάντα έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου “Καρκίνου”. Αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα!! Με μια ροπή προς τα ρίσκα και φανατική ακόλουθος της τάσης για την απόκτηση του άπιαστου. Πάντα λάτρευα το να γράφω μιας και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να εκφράσω πάντα τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από το να χρησιμοποιώ τα λόγια! Ερωτευμένη με την ζωή και ανοιχτή στο ότι μπορεί αυτή να μου δώσει.”
