Κι όμως, όλα καλά θα πάνε τελικά.
Η ώρα και πάλι περασμένη.
Και μπορεί να είμαι εξαντλημένη από το φόρτο της μέρας που πέρασε, ψυχικά και σωματικά, αλλά δεν είμαι και η μόνη στο κάτω κάτω, γιατί λοιπόν δεν κλείνουν τα μάτια μου; Αφού ξέρω καλά πια, πως ό,τι κι αν μου ξημερώσει η αυριανή μέρα, θα το παλέψω τελικά, παρά τις ανασφάλειες, όπως και τόσες μέρες που κύλησαν σαν νερό, τρία χρόνια σχεδόν τώρα.
Ψάχνω τρόπους να κάνω τις σκέψεις μου να σωπάσουν, να ηρεμήσω και να ξεχαστώ. Και όταν αρχίζει και πάλι εκείνος ο πόλεμος του μυαλού, αμύνομαι ανατρέχοντας σε κάποιες συνομιλίες που με έκαναν έστω και για λίγο μέσα στην μέρα, να αντλήσω δύναμη και να χαμογελάσω. Να νιώσω οτι υπάρχω και πως κάποιοι άνθρωποι με νοιάζονται.
Κάποιες φορές, αυτό θα λειτουργήσει και θα καταφέρω να αποκοιμηθω δίχως καν να προλάβω να το καταλάβω, με το τηλέφωνο να έχει γλιστρήσει από τα χέρια μου κι εκείνο το βάρος να έχει εξαφανιστεί.
Είναι όμως και κάποιες άλλες βραδιές, που τίποτα δεν μοιάζει να ‘ναι ικανό, να μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο που γίνεται μέσα μου. Στριφογυρίζω ανήσυχη κάτω από τα σκεπάσματα, σηκώνομαι κάθε τόσο για ένα ακόμη τσιγάρο και επιστρέφω σε αυτά, ελπίζοντας πως ετούτη τη φορά θα καταφέρω να αποκοιμηθώ.
Μάταια όμως. Το ρολόι δίπλα μου συνεχίζει να χτυπά ρυθμικά και ενώ τα λεπτά τρέχουν αδιάκοπα, ο χρόνος μου μοιάζει ατέλειωτος μέχρι να ξημερώσει.
Έχεις αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν σου, σκέφτεσαι.
Κι έρχεται να σε βρει, ακριβώς εκείνες τις ώρες που προσπαθείς να ηρεμήσεις και να χαλαρώσεις από όλους κι από όλα.
Πλησίασα ένα μικρό μπαούλο που έχω σε μια γωνιά στο δωμάτιο, σαν εκείνα που φυλάνε μέσα τους κειμήλια και θησαυρούς. Σε αυτό, έχω στριμώξει πια, όλες μου τις αναμνήσεις από φωτογραφίες, μικροαντικείμενα και γράμματα. Ξέρω πως είναι λάθος μου μα και πάλι θα το ανοίξω.
Παίρνω στα χέρια μου, εκείνο το τετράδιο, με το σκληρό εξώφυλλο. Αυτό που είχα επιλέξει επίτηδες, ανάμεσα σε τόσα άλλα, για να καταγράφω εκεί, όλη μας την πορεία μέχρι το τέλος. Κάθε στιγμή από εκείνες τις μέρες, για μήνες. Εκεί μέσα σου μιλούσα, εκεί μίλαγα και σε μένα ακόμα, προσπαθώντας από κάπου να πιαστώ και να αντέξω, απομονωμένη καθώς ήμουν από τον έξω κόσμο.
Εκεί μέσα υπάρχουν τα πάντα.
Ακόμα και η λιγοστή επικοινωνία που είχαμε πια με μηνύματα, περασμένα κι αυτά εκεί, για να τα διαβάζω ξανά και ξανά σε μια προσπάθεια να σε πλησιάσω και να σε καταλάβω.
Συναισθήματα στην κορύφωσή τους. Σιωπές που έγιναν λέξεις πάνω σε λευκές σελίδες. Εντάσεις που πλήγωσαν ανεπανόρθωτα και τους δυό μας. Αλήθειες που ειπώθηκαν, έστω κι αργά, με την ελπίδα να αλλάξει κάτι.
Φυγές, κατηγορώ μα και πολλά πολλά ψέματα. Φόβος, μοναξιά, πόνος και στιγμές απελπισίας. Όλα εκεί.
Δεν γνώριζες την ύπαρξη του. Δεν θα καταλάβαινες ποτέ τον λόγο που τα έγραφα άλλωστε.
Περιττές κινήσεις και ανούσιες για την δική σου λογική ίσως, για μένα όμως ήταν και ένας από τους λιγοστούς λόγους που με κράτησαν τότε και που σήμερα υπάρχω ακόμα. Μελοδραματικό και υπερβολικό θα σου φαινόταν, είμαι σίγουρη. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να εκτονώσω όμως, όλη εκείνη την πίεση που ένιωθα. Κι εσύ, κάθε άλλο παρά διατεθειμένος να με βοηθήσεις ήσουν σε αυτό.
Γυρίζω επιλεκτικά τις σελίδες του.
Σαν να τις έχω πια αποστηθίσει. Δεν αναζητώ απαντήσεις, έχουν όλες δοθεί με τον χρόνο. Ούτε πώς, ούτε γιατί.
Στο εξώφυλλο, γραμμένη στα αγγλικά, μια φράση που ήταν κι ο λόγος που με έκανε να το διαλέξω ανάμεσα σε τόσα.
«Όλα καλά θα πάνε»
Ελπίδες! Εκείνες που είχα τόση ανάγκη
να κρεμαστώ και να πιστέψω, έστω κι αν προέρχονταν από ένα άψυχο τετράδιο κι από μια φράση. Κι όμως, για πολύ καιρό ζούσα με αυτήν την ψευδαίσθηση. Πως τελικά, όλα θα πήγαιναν καλά μεταξύ μας.
Κι όταν κάποια στιγμή έμαθες για την ύπαρξη του, μου το ζήτησες. Ήταν τότε που εκείνο το «Όλα καλά θα πάνε», έμοιαζε πιθανό. Δεν πρόλαβες ποτέ να το πάρεις στα χέρια σου όμως, γιατί πολύ γρήγορα και εύκολα ξανάλλαξες γνώμη.
Ξέρεις κάτι τελικά; Δεν θα το άντεχες.
Πολλές οι αλήθειες μαζεμένες μέσα του. Αλήθειες που αρνιόσουν και τότε και τώρα ακόμη να δεχτείς. Άλλωστε η περιέργειά σου, γιατί γι’αυτό επρόκειτο μόνο, μετατράπηκε σύντομα σε μια προτροπή σου να το κάψω!
Λυπάμαι μα δεν μπορώ να σου κάνω
κι αυτή την χάρη. Βλέπεις, υπάρχει
ένα κεφάλαιο μεταξύ μας, που δεν
έχει γραφτεί ακόμα. Οι σελίδες εκείνες, έχουν παραμείνει κενές και περιμένουν εδώ και πολύ καιρό να γεμίσουν με μελάνι. Δεν γίνεται να κλείσουμε χωρίς επίλογο και θα πρέπει επιτέλους κάποια στιγμη να δοθεί.
Για να κλείσουν όλοι οι ανοιχτοί λογαριασμοί από το μακρινό μας παρελθόν, για να μπορούν να κλείσουν αβίαστα τα μάτια μου τα βράδια, για να γεμίσω και τις τελευταίες λευκές σελίδες σε εκείνο το τετράδιο και να μην χρειαστεί να το ξαναβγάλω ποτέ πια μέσα από το μπαούλο.
Μα πάνω από όλα, για να πιστέψω και να ζήσω επιτέλους, από μακριά και δίχως εσένα, εκείνο το πολυπόθητο…
«Όλα καλά θα πάνε»
Μαρία Μαραγκού
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω "επαγγελματική" σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
