Ο εγωισμός ήταν ευθύνη και των δύο μας

Ένοχοι κι οι δύο λοιπόν. Το κατηγορητήριο απεφάνθη. Απόφαση ορθή βάσει όλων των στοιχείων. Οι ευθύνες μοιρασμένες, λαβωμένοι οι δράστες. 

 

Ισόβια καταδίκη. Υποχρεούστε να ζήσετε για πάντα χωρίς να μάθετε τι θα γινόταν αν καταπίνατε τον εγωισμό σας. Η συνεδρίαση του δικαστηρίου ολοκληρώθηκε. Οι καταδικασθέντες αποχώρησαν. Μα οι απολογίες τους έμειναν καταγεγραμμένες.

 

Έφταιξα αλλά πληγώθηκα. Αυτή ευθύνεται, εγώ της έδωσα την δυνατότητα να ζήσει το όνειρο μαζί μου. Έστω και ετεροχρονισμένα της είπα να προσπαθήσουμε κι όπου μας βγάλει κι εκείνη αρνήθηκε. Δεν ξέρω γιατί, έδειχνε στο παρελθόν πως ένιωθε πράγματα για μένα. Αλλά τη στιγμή που έριξα τις αντιστάσεις μου δεν ήρθε δίπλα μου. Έτσι εγώ πόνεσα αλλά δεν της το είπα ευτυχώς ο εγωισμός μου δεν είχε ξεψυχήσει κι όταν μετάνιωσε αυτή, εκείνος μου υπαγόρευσε να μην λυγίσω.

 

Τον ήθελα πολύ, φαινόταν, το ήξερε.  Ναι μην τον ακούτε το γνώριζε. Προσπάθησα κι αυτός μου έκλεινε τις πόρτες. Κάποια στιγμή έριξε τις αντιστάσεις του αλλά τότε φοβήθηκα εγώ κι όχι εκείνος. Έτρεμα τον στιγματισμό από τους γύρω μου για την επιλογή μου. Πόνεσα, δεν το κατάλαβε κι όταν εγώ μετάνιωσα είχε αμπαρώσει τις πόρτες που με απέκλεισαν μακρυά του. Τότε ήταν που πληγώθηκα και επέλεξα να χτίσω χώρια του το μετά μου. Έφτιαξα την ζωή μου κι ας να μην έπαψε ποτέ να με βασανίζει η σκέψη του. Μα εκείνη την ώρα λίγο πριν ανέβω τα σκαλιά της εκκλησίας με τον άλλο, τα σταμάτησα όλα. Όχι δεν άντεξα, η καρδιά μου ήταν δικιά του. Αυτό με κράτησε και δεν παντρεύτηκα, έτσι γλίτωσα από ένα μεγάλο λάθος. 

 

Αυτές λοιπόν ήταν οι απολογίες τους κι έμειναν εκεί. Κουβέντες δεν αντάλλαξαν μέσα στην αίθουσα. Μόνο εκεί στην πόρτα των δικαστηρίων πέσανε ο ένας πάνω στον άλλο κι αυτός την άρπαξε από το χέρι.

 

– Θα παντρευόσουν;

-Όχι ηλίθιε.

 

Αυτά είπαν και έφυγαν σε αντίθετες κατευθύνσεις κι ο μόνος νικητής ήταν ο εγωισμός τους.