Τι λέτε; Να κάνω την αρχή;
Κλείσαμε τα σπιτικά μας και ανοίξαμε διάπλατα τα παράθυρα. Μόνο που αυτά τα παράθυρα δεν αερίζουν τον χώρο μας. Είναι τα λεγόμενα διαδικτυακά. Που για χάρη τους αποφεύγουμε να καλούμε κόσμο για έναν καφέ ή για φαγητό. Όπως εκείνα τα τραπεζώματα που κάνανε οι γονείς μας. Θυμάμαι το σπίτι μου γεμάτο από κόσμο. Τα φαγητά και τα κρασιά να έχουν την τιμητική τους. Εμείς ως παιδιά να περιμένουμε με λαχτάρα να έρθει κανένας γιατί όλο και καμιά σοκολάτα θα κονομούσαμε.
Γνωρίζουμε νέους φίλους μέσα από τον γυάλινο κόσμο, αλλά ποιος απ΄ αυτούς μπορεί να χτυπήσει το κουδούνι μας και να μας πει: Πάνω είσαι; Ανεβαίνω για ένα γρήγορο καφέ. Κανείς φυσικά. Μέσα στον «τοίχο» μας πολλά τα χα χα χα και οι καρδούλες αλλά μακριά από την ιδιωτική μας ζωή. Σ΄ αυτήν είμαστε μόνο εμείς και οι παλιόφιλοι που γνωρίζαμε πριν το ίντερνετ κατακλύσει τις ζωές όλων μας. Που και πάλι, ακόμη και μ’ αυτούς, μας είναι πιο εύκολο να πάμε για έναν καφέ έξω, παρά να τους καλέσουμε σπίτι μας. Άραγε γιατί κάναμε μεγάλα σπίτια; Τα διακοσμήσαμε με ωραία έπιπλα. Το καλό σερβίτσιο γιατί το έχουμε μέσα στο ντουλάπι; Για ποιον και για πότε φυλάμε τα κρυστάλλινα μας ποτήρια; Η τραπεζαρία πόσο καιρό έχει να στρωθεί; Να έρθει κόσμος στα ξαφνικά. Και από έναν καφέ να σκεφτείς και να αυτοσχεδιάσεις της στιγμής μεζεδάκια. Ο καλός ο φίλος δεν θα σκεφτεί πώς να έρθει ακάλεστος. Και εσύ δεν θα απαιτείς να σε προειδοποιεί μέρες πριν έρθει. Ας ανοίξουμε τα σπίτια μας ξανά. Τα παιδιά μας θα έχουν αναμνήσεις όμορφες με αυτό. Και ας κουραζόμαστε λίγο παραπάνω! Καλοκαίρι έρχεται. Τα μπαλκόνια ας γεμίσουν από μικρά πηγαδάκια. Ας σταματήσουν και οι περίεργοι γείτονες να ενοχλούνται από τα γέλια. Παλιά γιατί κανείς δεν είχε θέμα με την ώρα κοινής ησυχίας; Ανοίξτε τα παραθύρια σας να μπει ο ήλιος μέσα. Βάλτε όμορφη μουσική. Μαγειρέψτε και φωνάξτε τους γείτονες να έρθουν για παρέα. Ας γίνουμε πιο ανθρώπινοι. Ας βάλουμε ένα τέλος στην αποξένωση που μας επέβαλαν. Μας αρέσει και είμαστε εδώ μέσα. Και προσωπικά και εμένα πολύ. Αλλά ας αλλάξουμε τις προτεραιότητες μας. Καλές οι συνομιλίες μας, οι φωτογραφίες μας, τα σχόλια μας. Αλλά σαν το από κοντά δεν έχει.
Φανταστείτε να σας πω ότι σας καλώ το Σάββατο για φαγητό. Έχετε ιδέα πως θα περάσουμε ως παρέα; Ως αληθινή παρέα!! Είμαι σίγουρη ότι θα είναι μαγική η βραδιά μας. Με άπλετο χιούμορ και συγκινήσεις αν ανοίξουμε το άλμπουμ των αναμνήσεων μας. Τι λέτε; Να κάνω την αρχή;
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
