Διαχωριστική γραμμή
Μην τσαλακώνεις άλλο τα λόγια σου και τα αφήνεις να τρέχουν ανεξέλεγκτα σε άδειους δρόμους.
Μην τα δίνεις άσκοπα σε εκείνους που θα ασελγήσουν επάνω τους και θα τα πετάξουν στο πρώτο χαντάκι.
Μην τα αφήνεις να γίνονται εύθραυστα γιατί θα τύχει να σπάσουν και θα κοπής.
Γέμισαν ρωγμές και από παντού υπάρχει κίνδυνος να πέσουν και να σε καταπλακώσουν πριν προλάβεις να τρέξεις για να σωθείς. Μην κοιτάς που τα στολίζουν με άνθη για να κρύψουν τις χαρακιές των καιρών.
Αυτό είναι καμουφλάζ για να σου ρίξουν στάχτη στα μάτια. Τα μοίραζες σε λάθος ανθρώπους που ακόμη κι αν επωφελήθηκαν τώρα σε λασπολογούν.
Κάνουν πως δεν σε ξέρουν, γιατί αφού πήραν τα εξερχόμενα σε ξέχασαν. Ξέχασαν ότι εσύ τους τα έδωσες.
Μην επιδιώξεις πισωγυρίσματα που ίσως σου ζητηθούν.
Εκτός κι αν θέλεις να πονέσεις πάλι. Μην λυπάσαι για τους άδειους ντενεκέδες που θα αφήσεις πίσω σου.
Απομονώσου και σιώπησε. Βάλε διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σας.
Μόνο μην ξεχάσεις εκεί στην γραμμή να βάλεις μια βρύση να ξεπλένεται όποιος θελήσει να την περάσει για να γίνει σύμμαχος σου.
Ειδάλλως, αν δε δεχθεί, τουλάχιστον να γνωρίζεις ότι είναι εχθρός σου. Παρά να εθελοτυφλείς.
Ναι, δε λέω κάνεις τον χαζό οικειοθελώς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είσαι κιόλας.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
