Θέλω άλλη μια ζωή
Είναι αυτά που ζήσαμε..
Τα όμορφα, τα μοναδικά, που πίσω δε θα γυρίσουν ποτέ ξανά.
Είναι όμως κι όλα εκείνα που βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως δε θα ζήσουμε ποτέ, όσο κι αν προσπαθούμε να πείσουμε την καρδιά μας να ελπίζει.
Είναι αυτά που είπαμε και μετανοιώσαμε..
Μα κι εκείνα τ’ άλλα, που δεν κατάφεραν να βγουν πιο έξω από τα χείλη, μα και για τούτο μετανοιώσαμε και πάλι..
Είναι τα όνειρα που έστω και για λίγο αγγίξαμε, μα πιότερο θόρυβο κάνουν στην ψυχή οι αλυσίδες από κείνα τ’ άλλα..
Κείνα τα όνειρα που προδώσαμε κι ύστερα ανελέητα τα φυλακίσαμε στα ανήλια μπουντρούμια της ψυχής μας..
Και τώρα, όμοια με φαντάσματα κουρασμένα, σερνάμενα ουρλιάζουν τα “γιατί” που τα δίκασαν..
Πονάνε μωρέ οι ώρες, όταν φεύγουν άσκοπα..
Οι ευκαιρίες, όταν κυλάνε σαν τη βροχή στους υπονόμους..
Τα δάκρυα, που κανείς δεν απλώνει τρυφερά το χέρι να σου τα πάρει από τα μάγουλα..
Ματώνουν, ρε γαμώτο, τα χαμόγελα που δεν αντίκρισαν ποτέ στο πρόσωπο σου, εκείνοι που σου τα προκάλεσαν..
Ματώνουν οι μελωδίες που με λατρεία σιγοψιθύρισες, μα ποτέ η φωνή σου δε βρήκε την αντοχή να τραγουδήσει δυνατά, να σπάσει τη μονότονη του κόσμου ερημιά..
Το ξέρω..
Είμαι αγνώμων.
Μα θέλω άλλη μια ζωή!
Δε μου ‘φτασε ετούτη!
Τη χαράμισα..
Την αντιμετώπισα με αχαριστία και υπεροψία..
Δεν εκτίμησα ποτέ, όπως τους άξιζε, όλα όσα υπέροχα μου χαρίστηκαν..
Δεν εκτίμησα τον χρόνο όπως έπρεπε..
Χα! Η ηλίθια νόμιζα πως θα κράταγε για πάντα!
Θέλω άλλη μια ζωή για να πάρω απ’ την αρχή τους ίδιους δρόμους, με θράσσος όμως και με τόλμη.
Να μη σιωπώ, μα να μιλώ!
Να μη ψελλίζω σιγανά, μα να φωνάζω!
Να φωνάζω αυτά που θέλω να πω!
Να διεκδικώ αυτά που επιθυμώ!
Να είμαι Εγώ και να μη ντρέπομαι γι αυτό!
Να μη φοβάμαι!
Να μη λιγοψυχώ!
Να τολμήσω όλα εκείνα που φοβήθηκα να κάνω!
Ναι..
Άλλη μια ζωή..
Για να με αγαπήσω απ’ την αρχή κι αληθινά..
Και να μου χαρίσω το πολυτιμότερο, του κόσμου ετούτου, δώρο..
Τη Ζωή Μου !
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
