«Κάποια στιγμή τα όνειρα παίρνουν σάρκα και οστά»

 
Ήρθες! Αναλαμπή στα σκοτάδια μου, βότσαλο που τάραξε τα νερά της λιμνώδους ζωής μου. Αναθάρρησα! Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ΄ρθει αυτή η στιγμή. Ν΄ ακούω ένα «γκλινγκ» στο κινητό και να ξυπνούν μεμιάς όλες μου οι αισθήσεις. Να λάμπουν τα μάτια, τα χείλη να γελούν και η καρδιά να χτυπά τόσο δυνατά, σαν να θέλει να βγει από το σώμα, να τρέξει να συναντήσει το ταίρι της.
 
Ήταν τα λόγια πολλά που ειπώθηκαν. Χάιδεψαν τ΄ αυτιά μου ακούγοντάς τα. Γέμισαν την ψυχή μου, που τα ρούφηξε όπως η άγονη, ξερή γη την απρόσμενη νεροποντή. Ιντριγκάρισαν το μυαλό μου, παίζοντας επικίνδυνα μαζί του. Κι ήταν άλλα τόσα, που κρύφτηκαν πίσω από αγκαλιές και φιλιά, που στοιβάχτηκαν σ΄ένα «σε θέλω», σ΄ένα «μου λείπεις.
 
Και τώρα, κοιτάζουμε κι οι δυο το ίδιο φεγγάρι, κάνουμε όνειρα κι ευχές για κάθε αστέρι που πέφτει. Μου κρατάς το χέρι και δε φοβάμαι, μ΄ αγκαλιάζεις και σκορπίζεις τα νέφη της μοναξιάς, σκουπίζεις τα δάκρυα, κάθε φορά που υγραίνουν τα μάτια μου. Υπάρχεις, είσαι εκεί, πάντα να είσαι!
 
Λίνα Κατσίκα
 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *