Χριστός Ανέστη λέμε και τσουγκρίζουμε τα κατακόκκινα αβγά μας. Μεγάλη γιορτή ήρθε! Η Μεγαλύτερη όλων!
Χριστός Ανέστη λέμε και τσουγκρίζουμε τα κατακόκκινα αβγά μας.
Μεγάλη γιορτή ήρθε!!
Η Μεγαλύτερη όλων!!
Συγγενείς, φίλοι ανταμώσαμε.
Αγκαλιές, φιλά έχουν την τιμητική τους.
Να ήταν όλες οι μέρες του χρόνου τόσο ευτυχισμένες.
Ο ένας βοηθάει τον άλλον.
Προσφέρει, δέχεται, ευχαριστεί.
Μεζέδες, κρασιά απλωμένα στο τραπέζι του κήπου. Μια όμορφη παρέα όλοι.
Αφήνουμε τις έγνοιες μας στην άκρη, έστω για μία ημέρα.
Και τι Μέρα!!
Ανάσταση Κυρίου είναι αυτή!!
Ανάσταση και στις καρδιές μας να έχουμε.
Να μην τις αφήνουμε να μαυρίζουν. Δεν κερδίζουμε κάτι μέσα από τη θλίψη.
Αν εμπιστευτούμε ολοκληρωτικά Εκείνον, κάθε μέρα Πασχαλιά θα έχουμε στις ψυχές μας.
Παιδιά τρέχουν μέσα στα πόδια μας, περιμένουν πως και πως να φάνε το πρώτο τους παγωτό για φέτος.
Το ράδιο παίζει από το πρωί στη διαπασών. Τα Δημοτικά ανταμώνουν με τα Νησιώτικα και στο τέλος καταλήγουν παρέα με κανένα Ρεμπέτικο.
-Το γλυκό αργεί; Φωνάζει ο παππούς που έχει ξυπνήσει από τα χαράματα για να ανάψει τα κάρβουνα.
Ένας ανιψιός προσπαθεί να βγάλει selfie με το θείο. Μα εκείνος δεν θέλει.
-Θέλω εγώ όμως, του λέω!
-Εσύ και να μην ήθελες; Μου λέει γελώντας.
Ξαφνικά τα γλυκά πέφτουν βροχή. Υπαίθριο ζαχαροπλαστείο μετατρέπεται η αυλή.
Όλοι παραπονιούνται ότι θα “σκάσουν” από το πολύ φαγητό αλλά κανείς δεν κάνει πίσω.
-Φέρτε και καμιά σόδα, λέει η θεία η Ευτέρπη. Και όλοι γελάμε.
-Μα καφέ κανείς δεν θα σηκωθεί να κάνει; Και τα πιάτα; Ποιος θα τα πλύνει;
Εθελόντριες πολλές σηκώνονται ξαφνικά και έτσι σιγά σιγά το σκηνικό αλλάζει. Αδειάζει το τραπέζι. Μαζεύονται οι καρέκλες. Φεύγουν τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Μας αποχαιρετούν με μια χαρά στο πρόσωπο τους.
Και μια ευχή ακούγεται απ’ όλους.
-Και του χρόνου πάλι να ήμαστε καλά, να ανταμώσουμε ξανά!!
-Εδώ θα είμαστε, λέω. Το καλό που σας θέλω να μη λείπει κανένας σας!!
Το γέλιο συνεχίζεται μέχρι να απομακρυνθούν με τα αυτοκίνητα τους.
Επιστρέφοντας στην άδεια μου πλέον αυλή, χαμογελώ μελαγχολικά.
Στιγμές είμαστε τελικά, σκέφτομαι.
Πριν λίγη ώρα υπήρχε ένα όμορφο παρεάκι εδώ πέρα.
Περάσαμε υπέροχα όμως!!
Αυτό κρατάω και θα το προσθέσω στο άλμπουμ της ζωής μου.
Ξάφνου περνά ένας γείτονας απ’ έξω.
– Χριστός Ανέστη, μου λέει.
– Αληθώς ο Κύριος, του απαντώ.
Μπαίνοντας στο σπίτι, μου ήρθε μια όρεξη για παγωτό και εμένα!! Γελάω και βαδίζω πονηρά προς τον καταψύκτη.
Ε!! Το αξίζω πιστεύω.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
