Μια παπαρούνα στα σκουπίδια
Είδα, που λες, χτές αργά το απόγευμα εκεί που περπατούσα μία κατακόκκινη παπαρούνα δίπλα στα σκουπίδια. Ύψωνε το μικροσκοπικό της ανάστημα περήφανη λες και ήταν κυπαρίσσι και θα πίστευε κανείς ότι σίγουρα περνιόταν για τριαντάφυλλο. Καμάρωνε λες και ζούσε στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου. Η καημένη. Έμοιαζε να τα είχε χαμένα. Σαν να μην ήξερε ότι αργά ή γρήγορα θα στραπατσαριστεί από κάποια βρώμικη σακούλα απορριμάτων.
Σαν ακριβός έρωτας έμοιαζε. Όπως εκείνοι οι έρωτες που γεννιούνται στα δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων. Που σταυρώθηκε, που μάτωσε και που στο τέλος του φορέσανε κι’αγκάθινο στεφάνι. Μέχρι που άγιασε. Που κουλουριάστηκε σε μια γωνιά προσπαθώντας να μείνει ζωντανός ενώ τον φτύνανε οι περαστικοί. Και που στο τέλος αναγεννήθηκε.
“Εμένα μη με λυπάσαι” μου είπε. “Εγώ έζησα. Και αν με βλέπεις τώρα κατακόκκινη είναι που μάτωσα πολύ. Μα το αίμα είναι ζωή έτσι κι’αλλιώς. Εγώ έζησα και ζω. Εσύ; Είχες ποτέ το κουράγιο να αφήσεις την ψυχή σου να ανθίσει δίπλα σε ένα σωρό από κουρελιασμένα όνειρα;”
Και μου τα’ λεγε τούτα τα λόγια με ένα τόσο μεγάλο και όμορφο χαμόγελο που ντράπηκα που ποτέ δεν έμαθα τι σχήμα έχουν τα κουρελιασμένα όνειρα.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
