Για τον Χάρη μου!

Πόσες μορφές μπορεί να πάρει μια λέξη;

Πόσες “ανθρώπινες” μορφές…

Ανιδιοτέλεια…
Μια λέξη αφηρημένη για τους περισσότερους, τόσο απτή για μένα.
Παίρνει κάθε φορά σάρκα και οστά, όταν άνθρωποι επιμένουν στωικά να μου υπενθυμίζουν την παρουσία και την αρωγή τους, με αγάπη.
Τα πολύτιμα δώρα τους, τα ύψιστα, που χωρίς να είναι πάντοτε υλικά, παίρνουν ψυχή με πολλές εκφάνσεις.

Εκεί ανήκεις κι εσύ.

Πώς να περιγράψω την αγάπη, την τρυφερότητα, το νοιάξιμο;
Φοβάμαι να το προσπαθήσω, μήπως το χαλάσω. Και δε θα ήθελα να χαλάσω, ούτε στο παραμικρό.
Μου φτάνει να λαμβάνω και να δίνω, με τα χέρια ανοιχτά… Μου φτάνει που είσαι εκεί, την ώρα που πρέπει. Μου φτάνει που οι στιγμές μου έπαψαν να σκορπίζονται, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, προσπαθώντας απεγνωσμένα, να κρατηθώ από κάπου.
Μα, κι αν πέσω, πάλι εκεί βρίσκεσαι.

Και ξέρεις, είσαι εκεί, όχι πάντα στα καλύτερά μου, – άλλωστε, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να είναι κάποιος συνεχώς σε άψογη διάθεση- αλλά είναι ακριβώς αυτό, που δίνει ιδιαίτερη αξία, στα “κάτω” μου, είσαι με μια λέξη από το δικό σου στόμα:
“Ευάκι, ανέβα!”
Οι δύο αυτές λεξούλες κρύβουν τόση δύναμη, που νιώθω ότι οτιδήποτε άλλο, είναι πραγματικά περιττό. 
Και κάνω την προσπάθειά μου, για χάρη σου!
Γιατί με κάνεις να νιώθω τυχερή που βρέθηκα στο πλάι σου, γιατί με στηρίζεις, με βοηθάς, γιατί μ’ αγαπάς.

Γιατί έτσι είναι οι όμορφες σχέσεις των ανθρώπων, που στηρίζονται στην επικοινωνία, το νοιάξιμο και την αγάπη.
Γιατί μου δίνεις δύναμη να προσπαθώ όσα δεν καταφέρνω, γιατί είσαι ο φάρος που με φωτίζει, όταν εγώ δεν αντέχω άλλα σκοτάδια.
Γιατί είσαι ΕΣΥ.

Για τον Χάρη μου.

Εύη Μαυρογιάννη