Έτσι είναι οι άνθρωποι, ψυχή μου..
Post Views: 4
Κανένας δε σώζεται αν δε θέλει να σωθεί, λένε.
Κι αυτό είναι μια τεράστια αλήθεια και σε κυριολεκτική, αλλά και σε μεταφορική βάση.
Πολλές φορές εγκλωβίζουμε τον εαυτό μας σε σχέσεις με ανθρώπους που, είτε φοβούνται είτε όχι, απλώς αρνούνται να αγαπήσουν, να αφεθούν, να δώσουν κάτι από την ψυχή τους, να δείξουν πτυχές του ευαίσθητου κρυμμένου εαυτού τους.
Αρνούνται πεισματικά.
Από την άλλη, όμως, είμαστε κι εμείς οι γραφικοί, οι αμετανόητα ονειροπόλοι, εκείνοι οι ρομαντικοί κι ακούραστοι περιπατητές στο δρόμο του ανέφικτου, που θαρρούν ότι με το δικό τους ιδιόμορφο πείσμα θα αλλάξουν τον κόσμο.
Όχι αγάπη μου!
Δε σου τα ‘πανε καλά τα σύννεφα, εκεί ψηλά που αλαφροπατάς..
Ίσως σε ζάλισαν κι οι αγέρηδες, που σε ταλανίζουν πέρα δώθε, προκειμένου να τα βλέπεις όλα και να προσπαθείς να προλαβαίνεις κάθε κακώς κείμενο.
Πάρ’ το λίγο αλλιώς, ψυχή μου, και κατέβαινε σιγά σιγά..
Κι έλα δω κάτω να πατήσεις στο χώμα.
Ξυπόλητη όμως, σε παρακαλώ..
Να πονέσεις από τις πέτρες, να ματώσεις από τα αγκάθια, να μολυνθείς από τα καρφιά και να καείς από το τσιμέντο του αυγουστιάτικου μεσημεριού..
Κι ίσως τότε συνέρθεις κι επιστρέψεις στη απλή, πεζή και οφθαλμοφανή μας πραγματικότητα.
Εκεί όπου ουσιαστικά ανήκουμε όλοι.
Εκεί όπου δεν πιάνουν τα μαγικά σου φίλτρα, με τα οποία προσπαθείς να γεννήσεις θαύματα.
Οι άνθρωποι καρδιά μου δεν αλλάζουν.
Είναι αυτό που είναι, είναι αυτό που βλέπεις.
Δεν αλλάζουν, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ.
Κι αν αλλάξουν λίγο στο πέρασμα του χρόνου, θα ‘ναι γιατί αυτοί οι ίδιοι, μέσα από την σταδιακή επίγνωση της ζωής αλλά και το αδιαπραγμάτευτο τσουρούφλισμα που θα υποστούν, θα αναθεωρήσουν κάποιες, έως τότε, σταθερές τους.
Εσύ δεν μπορείς να τους αλλάξεις.
Δεν θέλουν να τους αλλάξεις κι έτσι δεν σου το επιτρέπουν.
Σταμάτα να τους αποδίδεις χαρακτηριστικά που δεν έχουν, επειδή εσύ θα ήθελες να τα είχαν.
Πάψε να ελπίζεις ότι θα τους εκμαιεύσεις, μέσα από τα άδυτα της ψυχής τους, έναν άλλον υπέροχο εαυτό.
Αν υπήρχε, λίγο έως πολύ, θα είχε βγει κάποια στιγμή στην επιφάνεια.
Έτσι είναι οι άνθρωποι, ψυχή μου..
Έχουν και καλά και άσχημα στοιχεία.
Αναλώνονται σε επαναληπτικές συμπεριφορές, γιατί αυτό τους είναι οικείο και τους παρέχει μια αίσθηση ασφαλείας..
Όλοι μιλούν για υπερβάσεις, μα ελάχιστοι τις τολμούν.
Όλοι εξυμνούν τη μπέσα, μα πίσω από τα χείλη τους καραδοκεί κρυμμένο καλά ένα “φιλί του Ιούδα” και στην πρώτη ευκαιρία θα στο δώσουν.
Όλοι θεοποιούν κι αποζητούν την αγάπη, μα αλίμονο, την ισοπεδώνουν και την ευτελίζουν ξανά και ξανά.
Και μέσα σε όλους αυτούς είσαι κι εσύ, να το ξέρεις.
Κι ας νιώθεις εξαίρεση.
Κι αυτοί το ίδιο νιώθουν, πίστεψέ με..
Ίσως τελικά όλοι είμαστε εξαιρέσεις σε έναν κανόνα που δεν υπάρχει, παρά μόνο στη φαντασία μας.
Λένε πως δεν υπάρχει “δεν μπορώ”, αλλά “δε θέλω.”
Λένε πως όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνομωτεί για να γίνει.
Λένε πως ο επιμένων νικά και πως δεν πρέπει να τα παρατάς, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πόσο κοντά ή μακριά είσαι από το στόχο σου.
Εγώ θα πω πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται!
Και πως αν αφήσεις το ένστικτο σου να σε καθοδηγήσει, θα σε βγάλει στο “σωστό” δρόμο.
Γιατί κακά τα ψέματα, πάντα ξέρεις, έστω κι αν προσποιείσαι το αντίθετο, γιατί δε θέλεις να το αποδεχθείς.
Γι αυτό σταμάτα, σε παρακαλώ, να τυραννάς και να τιμωρείς τον εαυτό σου.
Και να θυμάσαι πως ό,τι δεν είναι κοντά σου, είναι γιατί δεν ήθελε να είναι κοντά σου..
Είναι τόσο απλό και προφανές, που αρνούμαστε να δεχτούμε πως από πίσω του μπορεί να μην υπάρχει τίποτα περίπλοκο.
Κι αυτό το λάθος μας, κάποια στιγμή, βγαίνει μπροστά μας και πονάει, μας θυμίζει πόσο χρόνο και ψυχή ξοδέψαμε άσκοπα..
Και να σου πω και κάτι τελευταίο, που είναι και το χειρότερο;
Τίποτα από όλα αυτά δεν αλλάζει, όσο κι αν τα συνειδητοποιήσουμε.
Βλέπεις, η αυταπάτη είναι κάτι σαν την ελπίδα πολλές φορές..
Την έχουμε ανάγκη για να μπορούμε να προχωράμε..
Όλοι μας..
Κατερίνα Πανταλέων
Post Views: 4
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
