Υπάρχει μια Άνοιξη μέσα μας!
Ήταν ένας χειμώνας ο φετινός που δεν έλεγε να φύγει. Λες και κρατούσε την Άνοιξη αιχμάλωτη, λες και είχε κλέψει τη σειρά της. Μετά θα έφθανε φουριόζικο το καλοκαίρι. Ήδη οι θερμοκρασίες είχαν ανέβει με φορά τα σκαλιά. Που καιρός για Άνοιξη …
Μου λείπουν τα χρόνια που μπορούσαμε να χαρούμε τις όλες τις εποχές. Κάτι φθινόπωρα που το αεράκι μας χάιδευε απαλά τα μαλλιά και μας ψιθύριζε να ρίξουμε απάνω μας ένα ελαφρύ πουλόβερ.
Μου λείπει και η Άνοιξη που μας προετοίμαζε με τα λουλούδια και τις μυρωδιές, με τις φωλιές που έχτιζαν στα μπαλκόνια τα χελιδόνια.
Δεν έχω πρόβλημα με τους χειμώνες και τα καλοκαίρια, μα μου λείπει το στάδιο της μετάβασης. Αυτό της προσμονής για τις βροχερές και κρύες μέρες που μας υπόσχεται το φθινόπωρο . Αυτό της αναμονής του καυτού ήλιου για να χωθούμε μέσα στης θάλασσας το αλμυρό νερό που μας τάζει η Άνοιξη.
Ίσως να φταίμε εμείς που έγιναν δύο από τέσσερις οι εποχές. Ίσως να φταίμε εμείς που δεχόμαστε αποκοπές και εκπτώσεις. Γιατί συνηθίσαμε να ανεχόμαστε τη μείωση, τα πλην, τα λίγο πιο κάτω, τη φειδώ, την τσιγκουνιά, τον συμβιβασμό. Σε όλα. Ακόμα και στις εποχές.
Γράφω με μπογιές σε ένα τεράστιο λευκό πανό και βγαίνω στις πλατείες:
Δώστε μας πίσω την Άνοιξη!
Κάτι πιτσιρίκια με βλέπουν και γελάνε. Δεν έχουν ζήσει την Άνοιξη όπως την ζήσαμε εμείς. Δεν τα παρεξηγώ. Παίρνω το πανό μου και γυρνάω σπίτι. Δεν κατσουφιάζω. Απλά νοσταλγώ και εύχομαι μια μέρα τα πράγματα να αλλάξουν. Στερεώνω το πανό μου στο μπαλκόνι.
Ένας παππούς που περνάει από το δρόμο παρέα με ένα κουτσό σκυλί μου πετάει μια μικρή δέσμη από καλεντούλες. Ανταλλάσσουμε χαμόγελα και συνεχίζουμε τις ζωές μας.
Υπάρχει μια Άνοιξη μέσα μας! Αυτήν κανείς και ποτέ δεν μπορεί να μας την πάρει!
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
