Θυμός

(Διαβάστε το προηγούμενο μέρος εδώ: http://metaximas.org/2019/04/17/%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7/)

Το τηλέφωνο χτύπησε και ένα μαχαίρι βυθίστηκε στην καρδιά μου. Δεν ξύπνησες μου είπανε. Πως είναι δυνατόν; Πάντα ήσουν τόσο υγιής. Σημάδια παντού γύρω μου, μα εγώ δεν ήθελα να πιστέψω.

Σπάω τα πιάτα στα οποία τρώγαμε παρέα, τα ποτήρια από τα οποία πίναμε καφέ. Σημάδια πως υπήρξες, αναμνήσεις από μια ζωή που με άφησε και δεν θα γυρίσει πίσω ξανά. Μονάχος φταίχτης ο γιατρός, δεν ήξερε πως να κάνει την δουλειά του ή μάλλον φταίει το νοσοκομείο, δεν είχαν αρκετό προσωπικό. Αν είχαν δυο, τρεις γιατρούς ακόμα, θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν, θα πίναμε τώρα καφέ μαζί και θα αναπολούσαμε ιστορίες από το παρελθόν.

Ίσως και να φταίω εγώ, όταν αρρώστησες έπρεπε να σε πάω κατευθείαν στο νοσοκομείο, μα δεν το έκανα. Όχι, εσύ φταις, εσύ με άφησες τόσο εγωιστικά και έφυγες. Αν ήθελες μπορούσες να κρατηθείς, μπορούσες να πολεμήσεις. Εγώ μονάχα ξέρω πόσο δυνατή ήσουν, το ότι σήμερα δεν είσαι εδώ σημαίνει ότι διάλεξες να παραιτηθείς και να φύγεις. Πως μπορώ να πιστέψω σε έναν θεό που παίρνει τόσο άδικα αυτόν που αγαπάω. Αν ήθελε μπορούσε με μια λέξη να σε βοηθήσει και να σε φέρει κοντά μου, όμως δεν το έκανε. Δεν πιστεύω πλέον σε αυτόν, γιατί ή δεν νοιάστηκε αρκετά για να σε βοηθήσει, ή απλά δεν υπάρχει. Η ανάμνηση σου με πονάει, θα κάψω ό,τι σε θυμίζει και θα ελπίζω πως αύριο δε θα σε θυμάμαι.

Γιώργος Χατζηκυριάκου