Εξάντλησε κάθε σου επιλογή πριν να την εγκαταλείψεις
Ανάμεσα στις επιλογές εκείνες με τις οποίες έρχεσαι αντιμέτωπος καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου, αναστρέψιμες και μη, είναι και οι επιλογές εκείνες που ενσαρκώνουν κάθε έννοια του κόστους τους. Προσωπικά στοιχήματα που μουτζούρωσαν όλη σου τη διάθεση για ζωή και σχέδια, πρέπει όμως να κερδίσεις γιατί δεσμεύτηκες απέναντι στον εαυτό σου. Άγρυπνοι δαίμονες με τους οποίους παλεύεις, κάθε φορά που νιώθεις τη μοναξιά να σε αγκαλιάζει ασφυκτικά.
Κι όμως, στο αχανές αυτό τοπίο δεν είσαι μόνος σου. Υπάρχουν ένα σωρό άλλες χαμένες ψυχές που ακροβατούν αδιάκοπα ανάμεσα σε ανεκπλήρωτα όνειρα και σκονισμένους στόχους. Άνθρωποι που εναπέθεσαν την ευτυχία τους στην επόμενη στιγμή, στοιβάζοντας έτσι την παιδικότητα και την ανεμελιά τους στα μπαγκάζια της ζωής τους. Που παραδόθηκαν στο αέναο εκείνο ταξίδι της καθημερινής τους διαδρομής και τελικά παγιδεύτηκαν σε αυτό.
Έτσι πορεύεται ο άνθρωπος από ένα σημείο και μετά. Με προσωπικές αποφάσεις που έμαθε να στηρίζει μέχρι και την τελευταία στιγμή. Όχι γιατί είναι απαραίτητα το μοναδικό μονοπάτι για την ευτυχία, αλλά επειδή συνήθισε να μην αφήνει πράγματα στη μέση και να μη λιποτακτεί. Επειδή του έγινε συνήθεια να είναι κύριος του λόγου και του εαυτού του, και κλείνοντας το βράδυ τα μάτια του, να μην επιτρέπει σε τίποτα να του στερήσει τον ύπνο.
Δεν είναι εύκολο, κάθε άλλο. Αυτό το εσωτερικό χάος ολοένα και μεγαλώνει. Ανικανοποίητα στοιχειά ξεχασμένα στα μπουντρούμια της ψυχής μας, σφαδάζουν βάναυσα σε κάθε γουλιά του καφέ μας. Όνειρα δραπέτες απ’ τα βάθη του καιρού, επαναστατούν ενορχηστρωμένα κάθε φορά που ξεκλέβουμε λίγο χρόνο για εμάς. Κάθε φορά που το μυαλό ξεχνιέται και αφήνεται στην αίσθηση της στιγμής.
Έφτασες όμως ως εδώ. Δεν είσαι πια ο ρομαντικός νέος που ήσουν κάποτε, αλλά ο στυγνός ρεαλιστής που συνήθισε απλά να βγάζει το γύρο. Έχεις απορρίψει όλες τις προκάτ επαναστάσεις και τη μοιρολατρία για κάθαρση και προσπαθείς απλώς να κλείσεις το εικοσιτετράωρό σου χωρίς απώλειες. Να δεις το βράδυ να πλησιάζει και να ικανοποιηθείς για άλλη μια φορά από τη σκέψη πως και πάλι το σούρουπο σε βρίσκει αλώβητο. Να νιώσεις άλλη μια ανάσα αισιοδοξίας να διαπερνά τα κύτταρά σου, σε μια ζωή που τελειώνει και αρχίζει πάλι με τη δύση του ηλίου.
Αυτή είναι η προσωπική σου μονομαχία και δεν έχεις την επιλογή να ηττηθείς. Μια άνιση μάχη με το χρόνο και τις λάθος επιλογές από την οποία δεν έχεις το δικαίωμα να παραιτηθείς. Έχεις αποκτήσει ηθική ευθύνη απέναντι στον εαυτό σου γιατί έμαθες να στηρίζεις κάθε σου λάθος στο έπακρο πριν να κάνεις το επόμενο. Άλλοι το λένε δειλία, άλλοι ατολμία και άλλοι αναποφασιστικότητα. Εγώ από την άλλη το λέω ένστικτο αυτοσυντήρησης και εξάντληση των περιθωρίων. Το θεωρώ αίσθημα ευθύνης και τρόπο ζωής.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
