Φάρος πολιτισμού και επιστήμης ή χρεοκοπημένοι απόγονοι των αρχαίων; Η ατομική και συλλογική μοίρα είναι στα χέρια μας.
Χαίρετε. Φτάνει η Άνοιξη στο τέλος της και πλησιάζει το καλοκαίρι, ή ας υποθέσουμε ότι θα γίνει καθώς ο καιρός τα τελευταία χρόνια βγάζει γούστα. Βέβαια τα γούστα του καιρού έχουν ονομασία. Κλιματική κρίση λέγεται, απόρροια της ανθρώπινης απληστίας, αλλά για αυτό θα συζητήσουμε σε άλλο άρθρο. Στο μυαλό σας σχηματίζονται εικόνες διακοπών, ξεγνοιασιάς και απόδρασης από την καθημερινότητα. Χαίρομαι για αυτές τις σκέψεις σας, να είστε καλά και τα λέμε μια άλλη φορά. Δεν θα γράψω για αυτά σήμερα.
Το μυαλό μου τριβελίζει μια σκέψη αυτόν τον καιρό. Είναι απολύτως λογικό μια χώρα έντεκα εκατομμυρίων να μην μπορεί να καταστεί παγκόσμια δύναμη. Όποιος πιστεύει το αντίθετο, σέβομαι την άποψη του αλλά την θεωρώ αστήρικτη. Το ερώτημα που προσπαθώ να απαντήσω είναι γιατί αυτή η χώρα δεν μπορεί να γίνει παγκόσμιος φάρος πολιτισμού και επιστήμης. Στον τόπο που γεννήθηκαν επιστημονικές, φιλοσοφικές, πολιτικές αρχές, οι οποίες αποτελούν τα θεμέλια του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, τι διάολο πάει στραβά και αποδεικνυόμαστε ανάξιοι κληρονόμοι;
Στην ανάλυση μου αφήνω εξωγενείς παράγοντες. Όταν τα σκατώνω ατομικά κοιτάω να δω τι έκανα λάθος. Στην οικονομική, κοινωνική και ηθική χρεοκοπία της χώρας μου θα εξετάσω τι έκανα εγώ ως λαός λάθος και το κυριότερο τι μπορεί να κάνω για να διορθώσω την κατάσταση. Τι φταίει λοιπόν; Η υπερφίαλη ασχετοσύνη μας και η αποθέωση της ευκολίας. Αν ψάχνετε επαίνους σήμερα για το λαό μας δεν θα τους βρείτε. Αγάπη δεν σημαίνει μόνο έπαινος αλλά και οδυνηρή κριτική. Έχω το κακό χούι να αγαπώ την πατρίδα μου και το λαό αυτόν. Σήμερα ώρα να μετρηθούμε λοιπόν.
Τι γνωρίζουμε από γλώσσα, ιστορία, μαθηματικά, φυσικές επιστήμες και φιλοσοφικές αρχές; Γνωρίζουμε αλήθεια ιστορία; Όχι μόνο τις λαμπρές μας στιγμές που μας οδήγησαν στην κορυφή του κόσμου αλλά και τις πιο μαύρες που μας κατέστησαν δούλους σε απολίτιστους και βάρβαρους. Γνωρίζουμε την εξέλιξη μας, τις θυσίες μας, τον κόπο μας ή θεωρούμε ότι αυτή η γη με το αίμα ποτισμένη και τον ιδρώτα χτισμένη θα είναι εσαεί δεδομένη επειδή «είμαστε απόγονοι των αρχαίων ναούμε»;
Γνωρίζουμε τη γλώσσα μας; Όχι τους τύπους, τις κλίσεις και τις φωνές. Αλλά να νιώσουμε γαμώτο ως τα τρίσβαθα της ψυχής μας τις λέξεις πατρίδα, ελευθερία, δημοκρατία, αυτοθυσία, καθήκον. Από τον Επιτάφιο του Περικλή ως τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και από τους αρχαίους τραγικούς ως τους νομπελίστες ποιητές μας και τη δημοτική ποίηση, νιώθουμε μωρέ την ελληνική γλώσσα να ρέει σαν καθάριο ποτάμι στα βάθη του χρόνου;
Γνωρίζουμε τη μαθηματική λογική; Συγκέντρωση δεδομένων, ανάγνωση, επεξεργασία, λύσεις και αποτέλεσμα. Να κρατήσουμε τις σωστές λύσεις και να επανεξετάσουμε τις λάθος; Αν πιστεύουμε σε ουρανοκατέβατα προβλήματα και λύσεις μια τρύπα στο νερό θα κάνουμε. Αρχές Λογικής ξέρουμε; Να βγούμε στη φύση και να γνωρίζουμε τους νόμους της; Ας κοιταχτούμε συλλογικά στον καθρέπτη. Πάμε και στο άλλο κακό της μοίρας μας.
Αυτή τη δεκαετία έχουμε γνωρίσει μια πρωτόγνωρη έξοδο των καλύτερων μυαλών και των νιάτων της πατρίδας μας. Με τα χίλια στραβά της εκπαίδευσης μας άξιοι επιστήμονες, εξαιρετικοί τεχνίτες, νέα παιδιά εγκατέλειψαν τη χώρα μας με πόνο ψυχής. Τους αδικείτε; Στη χώρα της γρήγορης ανόδου και της αποθέωσης της ημιμάθειας και των δημόσιων σχέσεων που να βρεθεί χώρος να φυτρώσει η αξιοσύνη.
Εν κατακλείδι. Πιστεύω σε αυτόν τον λαό γιατί έχει χαρίσματα. Γνώση των πραγμάτων και του εαυτού του έπαψε να έχει. Καμία γνώση δεν έρχεται ουρανοκατέβατη. Έχουμε το δικαίωμα να τρώμε από τα έτοιμα υλικά και πνευματικά αγαθά των προγόνων μας αν θέλουμε και να ζούμε σε μια χώρα ρημαγμένη. Εγώ πάλι λέω να σταματήσουμε να φερόμαστε ως τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας και να αρχίζουμε να παράγουμε, να διαβάζουμε, να χτίζουμε. Ονομάζεται χρέος στην πατρίδα και στα παιδιά μας και είναι ο παράγοντας που είμαστε ακόμα εδώ μετά από χιλιάδες χρόνια. Η επιλογή δική μας.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
