Κατάθλιψη

Σήμερα είδα το χωράφι, θυμήθηκα τις ώρες που πέρασα να το καλλιεργώ, χαμένος χρόνος. Ήταν χρόνος που θα μπορούσα να είχα περάσει μαζί σου. Επίσης, χτύπησε για άλλη μια φορά του κουδούνι, δεν άνοιξα την πόρτα, προσποιήθηκα πως δεν ήμουν σπίτι.

Περίμενα λίγο και μετά, έσυρα τα βαριά μου βήματα προς το παράθυρο και με τα γερασμένα μου δάχτυλα έκανα ένα μικρό κενό στις γρίλιες που χωρίζουν τον φωτεινό έξω κόσμο από το σκοτεινό μου δωμάτιο και δειλά-δειλά προσπάθησα να δω ποιος ήταν.

Ήταν ο γιός μας, είναι η τρίτη φορά αυτήν την εβδομάδα που προσπαθεί να έρθει να με δει, όμως το φρούριο μου απόρθητο, δεν θα καταφέρει να μπει, δεν θα αφήσω τον κόσμο μέσα. Δεν θέλω να με δουν, θέλω να με θυμούνται δυνατό και χαμογελαστό όπως ήμουν μαζί σου. Σήμερα δεν είμαι παρά μόνο μια σκιά του παρελθόντος, μια εικόνα χωρίς ήχο και χρώμα.

Λέω να πέσω να κοιμηθώ, αν είμαι τυχερός όταν ανοίξω τα μάτια μου θα είσαι δίπλα μου, θα είσαι ντυμένη στα λευκά και θα με κρατάς στα χέρια σου, καθώς με τα κατάλευκα αγγελικά φτερά σου θα με ταξιδέψεις στον ουρανό, όπου και θα είμαστε πάλι μαζί.

Γιώργος Χατζηκυριάκου