Εύθραυστοι άνθρωποι
Εύθραυστοι και με μικρές αντοχές είναι οι άνθρωποι.
Κουράστηκαν να δοκιμάζονται συνεχώς.
Προτιμούν να είναι μόνοι τους παρά να βρίσκονται ανάμεσα στον σωρό με πολλούς άλλους.
Εξάλλου η ζωή τους δεν είναι παζάρι για να την πιάνει ο άλλος στα χέρια του να την ξεδιαλέγει.
Αυτό το να έρχονται να παίρνουν και να φεύγουν από τους ανθρώπους κάποιοι, εμένα μου μοιάζει σαν ίωση.
Κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο ρηχοί.
Κανείς δεν μπόρεσε να δει ποτέ την άλλη πλευρά γιατί πάντα αυτός που φεύγει δεν κοιτάζει ποτέ πίσω του.
Φεύγει τρέχοντας φοβούμενος μην του ζητήσουν πίσω τις στιγμές που καταχράστηκε.
Αυτές που έκλεψε με το “έτσι θέλω” θα έλεγα εγώ.
Δανικές νόμιζε ότι ήταν και θέλησε να τις αρπάξει και να φύγει σαν να κλέφτης.
Χάρισμα ήταν από αυτόν που ξέρει να δίνει και να αγαπά, μόνο που εκείνος που παίρνει δεν το γνωρίσει αυτό.
Μα δεν είναι αστείο να ζητάς μόνο από τον άλλο χωρίς να δίνεις; Μπορεί εκείνος να μην σου ζητήσει τίποτε, επιβάλλεται όμως να δώσεις για να υπάρχει ισορροπία.
Την ευτυχία είναι τόσο δύσκολο να την χτίσεις μα χαλάει και γκρεμίζεται πανεύκολα σαν χάρτινος πύργος στο λεπτό.
Την αγγίζεις και μεγαλώνει για να σε αγκαλιάσει.
Της χαμογελάς και ομορφαίνει για σένα.
Της λες “σ’ αγαπώ” και κάνει όνειρα.
Άπλωσε το χέρι σου και χάιδεψε την και τότε θα δεις, θα αφεθεί στα χέρια σου.
Θα σε πηγαίνει όπου θες χωρίς να σου ζητάει και θα σε γεμίζει με αυτό που λαχταράει το είναι σου.
Η ευτυχία δεν σου χτυπάει κάθε μέρα την πόρτα κι αν εσύ την προσπερνάς χωρίς να της δίνεις σημασία δεν θα σε κυνηγάει για πάντα.
Σταμάτα να κάνεις κακό στον εαυτό σου στερώντας του την χαρά.
Οι εχθροί, όσο καλή άμυνα και να κρατάς, αν αποφασίσουν να σου επιτεθούν δεν γλυτώνεις τα χτυπήματα.
Αν ζεις συνεχώς σφιγμένος περιμένοντας το επόμενο χτύπημα, απλά δεν ζεις.
Τράβα την κουρτίνα της ψυχής σου και άφησέ την να ξεχυθεί στους αγρούς να μαζέψει αρώματα και χρώματα. Για να μπορέσει να χτίσει ένα δυνατό αύριο. Δεν πειράζει αν κάνεις λάθος επιλογές και σπας τα μούτρα σου συνεχώς. Πειράζει όμως να φοβάσαι να τολμήσεις.
Κλέψε χαρές κι ας είναι δανικές. Κι ας είναι για λίγο.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
