Μια φορά και μια κόκκινη κλωστή
Η Φόνη σηκώνει το ακουστικό και με χέρι που τρέμει πληκτρολογεί το 100. Το τηλεφώνημά της παίρνει σειρά και η ίδια προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία της. Τα δάκρυα όμως ξεφεύγουν από τα μάτια της παρέα με δυο λυγμούς που της κλείνουν τον λαιμό και της σφίγγουν το στομάχι. «Ελάτε γρήγορα» λέει στον επί καθήκοντι αστυνομικό. «Πρόκειται για ληστεία».
«Τον έχασα! Μου τον κλέψανε! Στην αρχή νόμιζα ότι μου κρύφτηκε καθώς παίζαμε κρυφτό στην αυλή του σχολείου. Έπειτα πίστεψα ότι μου ξεγλίστρησε κάπου εκεί στην εφηβεία πέφτοντας από την τσέπη του σκισμένου μου τζιν. Μετά ότι χάθηκε ανάμεσα σε ενήλικα καρδιοχτύπια, κλάματα και φιλιά. Έχω ψάξει ένα – ένα τα συρτάρια μου. Δεν υπάρχουν τα γράμματά του πουθενά. Ούτε τα δώρα που μου χάρισε. Οι φωτογραφίες έχουν εξαφανιστεί. Ήταν οι πιο όμορφες φωτογραφίες που είχα. Η χαρά φαινόταν στο πρόσωπό μου. Είχε ροδακινί χρώμα η χαρά και κρεμότανε από τα μάγουλά μου. Τα μάτια μου, δυο φωτεινά αστέρια. Και το χαμόγελο μου, σαν την θάλασσα πλατύ. Τώρα μου λείπει. Το χαμόγελό μου γύρισε λες ανάποδα και μια λύπη σκάλωσε στο πρόσωπό μου και δεν λέει με τίποτα να το κουνήσει από εκεί. Στη θέση των ματιών μου δεν υπάρχουν πια αστέρια φωτεινά, μα δύο μαύρες τρύπες. Μην με ρωτήσετε να σας πω τα χαρακτηριστικά του. Δεν έχει συγκεκριμένο ανάστημα ή μορφή. Δεν έχει σχήμα και χρώμα. Είναι, λένε, κόκκινος, μα αυτό είναι φήμη. Διάφανος είναι και ασχημάτιστος. Παίρνει όλα τα χρώματα της ίριδας ανάλογα με τις διαθέσεις του και όλα τα σχήματα των κορμιών των ανθρώπων που αγκαλιάζονται».
«Καμία κλοπή δεν διαπράχθηκε εις βάρος σας κυρία μου», απάντησε η φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής.
«Κοιτάξτε καλύτερα γύρω σας. Δεν χάσατε τον Έρωτα. Ρούχα ίσως άλλαξε. Με τα χρόνια θα ντύθηκε αγάπη! Σταθείτε λίγο μπροστά από τον καθρέφτη. Τα μάτια σας πια μοιάζουν με πολύτιμα πετράδια και το χαμόγελό σας το υποβαστάζουν δυο μικρές ρυτίδες, δεν μπορεί να γύρισε ανάποδα. Προσθέστε λίγο ρουζ στα μάγουλά σας. Μια μικρή δόση ανανέωσης συστήνεται πάντα στις σχέσεις. Όσο για τις φωτογραφίες που λέτε πως χάσατε, γίνανε αναμνήσεις και ζούνε μέσα σας σαν φυλακτό. Είστε τυχερή κυρία μου, δεν γίνεται πάντα ο Έρωτας Αγάπη!». Αυτά είπε η φωνή.
Η Φόνη έκλεισε το τηλέφωνο. Φόρεσε το μαύρο φουστάνι με τα μικρά λευκά πουά, το αγαπημένο της. Πήρε μια κόκκινη λεπτή κλωστή και άρχισε να μπαλώνει προσεχτικά όλα τα “σ ’αγαπώ της”.
Ιωάννα Πιτσιλλή & Έυα Κοτσίκου
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
